| |
Μια συννεφιασμένη μέρα πάλι
Κρύβει της ζωής τα κάλλη
Ένας ήλιος που δεν βγαίνει
μια ζωή που δεν ξέρω που πηγαίνει.
Όμως εγώ σε μια οφθαλμαπάτη συνεχίζω
σε δρόμους άδειους περπατώ λες και γυρίζω
ο κόσμος δίπλα προσπερνάει
ας ήξερα Θεέ μου τι ζητάει
κύκλους κάνω γύρω απ τον εαυτό μου
τίποτα δεν είναι πια δικό μου
πόσο άδικη είναι αυτή η κτίση
τον εαυτό μου έχω μισήσει
Θέλει κότσια μου είχε πει
να κρατήσεις κάτι που δεν είναι δικό σου
Ας της είπα πως σε λίγο θα τα βάζεις με τον εαυτό σου.
Δίκιο είχα κι ο χρόνος ψεύτης δεν βγαίνει
Διπλά χτυπά αυτόν που άδικα πικραίνει.
Ο πόνος μας ο ίδιος πια είναι
Κι ας μην ξέρω ούτε ποια είναι.
Να ήξερα πως να συμπονέσω
κάποια που δεν μπορώ να συχωρέσω
μα τελικά είμαι μια θνητή
όλα ξεκινάν απ την αρχή
κύκλους θα συνεχίσω να κάνω
μέχρι την ζωή μου να γιάνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
