Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Τhe Οther Οurselves
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130711 Τραγούδια, 269447 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τhe Οther Οurselves
 Για ολους μας υπαρχει ο ιδανικος καθρεφτης οπου αντικριζουμε αντροπιαστο το ειδωλο μας..
 
Ξεβρασμένος από αδηφάγο κύμα, ταπεινό αρχίζω ποίημα
με σκόρπια λόγια περιγραφή να παραδώσω στον αγέρα
με τα μελάνια του μυαλού, και φαντασία αγνού τρελού
τη θύμηση να παντρευτώ με σκουριασμένη βέρα

Ήταν νομίζω καλοκαίρι, και καυτό το μεσημέρι
έβραζε η θάλασσα υπό το φως κάποιας ουράνιας φωτιάς
ιδρώτας μας αγκάλιαζε, και το κορμί μας άλλαζε
χανόμασταν και σμίγαμε στην άκρη μιας ματιάς

Σα πειρατές τούτης της γης, κι υπό τους ήχους της σιγής
περιπλανήσεις ναυαγών τα σκόρπια βήματα μας
ναρκισσιστές κάποιας χαράς, σα σκόρπιες φλόγες μιας φωτιάς
σταυρώναμε στο Γολγοθά όλα τα κρίματά μας

Και μες την πρόστυχη ηδονή, ακούμε βροντερή φωνή
που σαν ηχώ συντάραξε τ' αυτιά των λογικών μας
το βλέμμα μας σαν στρέψαμε, από φωνή στερέψαμε
η όψη σαν μας θάμπωσε των άλλων εαυτών μας!

Μιλούσαν με φωνή αργή, και μια απόκοσμη οργή
στα μάτια τους κυμάτιζε σα θυμωμένη φλόγα
είχαν στα πρόσωπα πληγές, μοιάζαν με πάλης αμυχές
μα τη λαλιά κρατήσαμε σα φυλακή στο στόμα

«Νιάτα απ' όραμα χαμένα, παλάτια ελπίδας ρημαγμένα
η ηθική σας γέρασε πρόωρα απ' το κορμί σας
που έσβησε το πάθος σας, τι απόγινε το βάθος σας
που άραγε ξοδεύετε την άγια δύναμη σας;

Αψίδες νίκης γκρεμισμένες, σαν ασυντόνιστες αντένες
ποιος δαίμονας ξεφτίλισε την σφριγηλή ορμή σας;
μοιάζετε γόνοι παρακμής, φυλακισμένοι υποτελείς
που την πορεία σβήσατε του χάρτη της ζωής σας»

Τα λόγια τους γεμάτα φως, μπρος μας ορθώθηκε γκρεμός
τι σάπιο κατασπάραζε έτη πολλά το νου μας;
τα χρόνια σπαταλήσαμε, κάθε φτερό μαδήσαμε
κι άσκοπα τριγυρίζουμε στη γη του αφανισμού μας

Τα μάτια μας ορθώνουμε, τις λέξεις δυναμώνουμε
το σφάλμα αναγνωρίζουμε πριν να 'ναι πια αργά
τ' όνειδος θα ξεπλύνουμε, στη λήθη πια τ' αφήνουμε
κάθε ενθύμηση πομπής θα γδάρουμε στυγνά

Ίσως τα χρόνια τα στεγνά, τότε να φύγουνε μακριά
κι άγγελοι ν' αναγεννηθούν στα πρόστυχα κορμιά μας
τότε ο χρόνος ακραιφνής, δούλος θα γίνει της στιγμής
και δάσκαλοι θα γίνουμε στα νιόβγαλτα παιδιά μας!


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Φιλοσοφικά
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

www.shortstory.gr
 
fevroni
29-03-2005
Εγώ το βάζω στ΄αγαπημένα.Καλημέρα,Αυτά.
Εκάτη
29-03-2005
Κάι εγώ επίσης καλή μου Φ. Δεν με εκπλήσεις ʼγγελέ μου....και είμαι σίγουρη πως όσο έχουμε άτομα σαν εσένα τότε σίγουρα θα αναγεννηθούν άγγελοι .......Ξέρω πως σου χρωστώ...δώσε μου λίγο χρόνο! Φιλάκια!
pps
29-03-2005
απίστευτο
Ανώνυμο σχόλιο
29-03-2005
Καταπληκτικό ʼγγελε!!νά 'σαι καλά...
stigmi
29-03-2005
Τα σεβη μου!!!!!!!!!!!!!
...sou...
29-03-2005
Πραγματικά εκπλήσσει.. Ναι, εκεί που είχα ξεχάσει τον τίτλο, εμφανίζεται με απίστευτο τρόπο..
Γιώργος_Κ
29-03-2005
Όμορφο!! Καλησπέρα!!
NIKOLAS2
29-03-2005
Απίστευτο
kaneis
30-03-2005
Θαυμασιο!!!
Vellerofontis
07-01-2007 @ 03:23
Υπέροχο! Πολύ δυνατός στίχος!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο