| |
Πονά η ώρα της φυγής
τα λόγια κόβουν σαν γυαλιά
γεια χαρά πώς να της πεις
και πώς να δώσεις αγκαλιά.
Μετά o δρόμος μακρινός
φτύνουν οι ώρες τις στιγμές σου
ο ουρανός σου σκοτεινός
κλείνουν τις σκέψεις οι αιχμές σου.
Πονά η ώρα της ντροπής
τα μάτια της έλεγαν πονάω
πονούσες κι εσύ από νωρίς
πόσες φορές πια δεν τις μετράω.
Μετά η πόρτα έκλεισε βαριά
μαχαίρια γέμισε η πλάση
φόρεσε εκείνη γιορτινά
κι εσύ χαμένος σ' άλλη φάση.
Ήταν ο έρωτας φωτιά
κι έγινε τώρα μια εικόνα
φύγαν τα χρόνια σαν πουλιά
κι έγιν' ο χρόνος μια σταγόνα.
Τώρα δεν έχει πια φωτιά
Μείναν μονάχα αναμνήσεις
αν τύχει κι έρθεις προς τα δω
πάτα σιγά μην τις ξυπνήσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
