| |
Μ' ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΣΩΜΑ
Περπατώ σ’ ένα κόσμο δικό μου κι ανοίγω δικά μου φτερά
στο χθες φυλακίζω το εντός μου εκτός να βρεθώ νοερά
μετά την πρώτη σου λέξη η σκέψη με πήρε ψηλά
απ’ τις στέγες λιγάκι πιο πάνω του ονείρου το σώμα περνά
γυρνώ με το χάδι του ανέμου που ξέρει πώς να πετά
στα παλιά κεραμίδια περνάει σφυρίζει και λέει πολλά
με τις μικρές τις ψιχάλες, ξεβάψαν’ ραγίσαν’ κι αυτά.
ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΩ
Άφησέ με να πω εκείνα τα λίγα που χάνω μια κάποια φορά
παράκουσα ίσως ή ζήταγε πίσω η γη τα μισά μυστικά
πιο ψηλά απ’ τα ίδια τα χίλια στολίδια που πίσω τ’ αφήνεις ξανά.
Χίλια ίδια κομμάτια τα φέρνει η στιγμή σ’ ένα παζλ
μα εσύ ξεχωρίζεις και λάμπεις σαν κρύβεις το λόγο που κλαις
γονάτισε η ώρα κι η νύχτα ρωτούσε αν κάτι -στ' αλήθεια- την θες
κι εγώ την κοιτούσα σαν ψέμα που θα ‘ρθει μετά να το βρω
στα χέρια σου αλαφραίνει η ευθύνη κι η οδύνη χάνεται εδώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
