| |
Εικοσι δυο νανοι
στο δασος περπατουν
ονειροβατουν μονολογουν
στο μαγο αναφερουν
η νεραιδα ειναι καλα
στο υπογειο κλεισμενη
ναν το μυαλο σου ησυχο
να δραπετευσει δεν μπορει
οσο νομιζεις χρησιμο
θα ειναι κλειδωμενη
ετσι τα χρονια περασαν
εικοσι δυο οι νανοι μας
εικοσι δυο τα χρονια
μια μερα ομως ξεχασανε
τη πορτα να κλειδωσουν
η νεραιδα μας θωρει
και γρηγορα το σκαει
στο δασος εδρασκελιζε
παρπατησια μεγαλη
στο υπογειο ξανα
να μην κλειστει
να δει παλι τον ηλιο
ο μαγος αντιληφθηκε
πως χανει το παιχνιδι
γοργα τους νανους φωναξε
διαταγη εδωθη
τη νεραιδα ηθελε νεκρη
το λαθος του να σβησει
μα εκεινη αντισταθηκε
το αναστημα ορθωνει
το μαγο στα ματια τον κοιτα
βγαζει κραυγη μεγαλη
χρονια πολλα μ αναγκαζες
σκοταδι να κοιταζω
τωρα θα φυγω μακρυα
να ζησω με τον ηλιο
εσυ τα παντα γνωριζες
σε μενα τα χρεωνεις
τα παθη τα δικα σου
δικη μου ανοχη
το δικο μου μονοπατι
εγω θα το χαραξω
τα παθη τα δικα μου
δικη μου αντοχη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
