| |
| | Αναμνήσεις |  | | |
Τρέχεις...ασταμάτητα σ'ένα δρόμο δίχως φώτα...που πας?
ούτε εσύ πια δεν ξέρεις...απλά τρέχεις...τρέχεις από το παρελθόν,μα όσο
κι αν δεν το θες ξανά αυτό βλέπεις μπροστά σου...να σε χλευάζει με κάθε ευκαιρία...
Κι Εκείνος...η μόνη μορφή που εμπιστευόσουν και αγάπησες όσο κανέναν κι αυτός έχει φύγει
μακρυά σου...Σε άφησε πίσω...
Γιατί?μήπως φταίς εσύ?μήπως εσύ φταίς και για όλους τους αλλους που εφυγαν μακρυά?που δεν μπόρεσες να τους κρατήσεις....
Τρέχεις...να προφτάσεις τι?
Μόνη πραγματική συντροφιά οι φωτογραφίες...κι αυτές ακόμα όσο τις αγαπάς άλλο τόσο τις μισείς...
Μισείς αυτή τη λάμψη που είχες κάποτε στα μάτια σου...μόνο εκεί υπάρχει πια,κ αυτή ακόμα έφυγε...
Κι ακόμα συνεχίζεις να τρέχεις...το μονοπάτι νεκρό..άδειο όπως και το σώμα σου τώρα...μόνη απόδειξη οτι ζεις,το οτι αναπνέεις...μα και πάλι κενό...
Κάποτε σου έιχαν πει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο...γέλασες...
και προσπαθούσες να καταλάβεις από τότε αυτό το λόγο...μάταια...κι έτσι συνέχισες να τρέχεις...
Άρχισες να μπερδεύεις τις έννοιες...την χαρά με τον πόνο...
την αγάπη με τις υποσχέσεις τυχαίων...και κάπως έτσι ξεκίνησες να πιστεύεις πως όσο πονάς ζεις...όσο πονάς υπάρχεις...
και όσο θα υπάρχεις θα πονάς...
Έχεις κάτσει να μετρήσεις ποτέ τις πληγές σου?μην το κάνεις...
θα τρομάξεις,θα χάσεις το μέτρημα...θα νιώσεις την ανάγκη να τις ανοίξεις ξανά από την αρχή...όλες μαζί,να δοκιμάσεις πόσο πόνο αντέχεις μέχρι να ουρλιάξεις...
Μην το κάνεις...δεν βαρέθηκες να τις ανοίγεις ξανά και ξανά?
Η μάσκα σου όμως πάντα εκεί,...να καλύπτει κάθε σου σκέψη,κάθε σου δάκρυ και κάθε κραυγή...να την κρατάς ασταμάτητα εκεί....μ'εκείνο το χαμόγελο που ξεγελάει ακόμα κ εσένα πως είσαι καλά...ευτυχισμένη και πάντα ευδιάθετη...αυτό δεν αφήνεις όλους να νομίζουν?
Μόνο που δεν έχεις προσέξει οτι σιγά σιγά μαζί με σένα έχει αρχίσει και αυτή να ραγίζει...κι όμως συνεχίζεις να πιστεύεις οτι είναι εκέι ανέπαφη...
Η Σιωπή,αυτή ήταν πάντα ο χειρότερος εχθρός σου και συνάμα η καλύτερη σου φίλη...
όταν έκλαιγες βουβά στην άκρη του δωματίου...εκείνη σου κράταγε συντροφιά το βράδυ και
σε νανούριζε μέχρι να κοιμηθείς...
Και σταμάτησες να τρέχεις....η ανάσα σου έχει κοπεί πια,ίσα ίσα που τη νιώθεις...την καλύπτουν τα αναφυλιτά...πόσες φόρες θα προδώσεις την ψυχή σου για να καταλήξεις να μισείς το μυαλό και το κορμί σου...
Δεν είναι πουθενά πια να σου φωτίσει το δρόμο σου...δεν μπορείς πια να κλάψεις...δεν έχεις δύναμη...
Απλώς νοσταλγείς,ψαχουλεύοντας το χθές...
Κουράστηκες...Κουράστηκα...να μισώ τα ίδια και τα ίδια...
Ένα αστέρι πέφτει...δεν κάνω ευχή,χαμένος κόπος...
Αργοσβήνει κ αυτό μαζί μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ένα αστέρι πέφτει...δεν κάνω ευχή,χαμένος κόπος...αργοσβήνει κ αυτό μαζί μου... | | | |
|
rosestar
23-07-2009 @ 06:58 | Η Σιωπή,αυτή ήταν πάντα ο χειρότερος εχθρός σου και συνάμα η καλύτερη σου φίλη...
όταν έκλαιγες βουβά στην άκρη του δωματίου...εκείνη σου κράταγε συντροφιά το βράδυ και
σε νανούριζε μέχρι να κοιμηθείς...
::sad.:: ::sad.:: ::hug.:: | | Simos_Vassilis
23-07-2009 @ 10:02 | Κουράστηκες...Κουράστηκα...να μισώ τα ίδια και τα ίδια...
Ένα αστέρι πέφτει...δεν κάνω ευχή,χαμένος κόπος...
Αργοσβήνει κ αυτό μαζί μου...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
