| |
Λιγο αργοτερα ενα κλαδι λυγισε καπου στα αριστερα μου
γυρισα στην οψη ενος μοναχικου, καταλευκου περιστεριου
φαινοταν αφυσικο, εντελως τοπου και χρονου στο τοπιο αυτο
ηταν το μονο ζωντανο πραμα που ειδα τις τελευτιαες ωρες
καθοντας στο κρυμμενο παγκακι στη πλατη του λοφου
με εξετασε προσεκτικα με γουρλωμενα ματια
προτου φτερουγισει ανυπομονα στο επομενο δεντρο
οπου μου εριξε ενα ακομα πιο ανατριχιαστικο βλεμμα
με σκοτεινα, βαθια ματια με εσφιξε στο βλεμμα του
φυλακισμενος στη σιωπηλη του εξεταση ξεροκαταπια λες και ηθελε να με φαει η ματια του
ενιωσα τα ματια του να μου ξυνουν τα σωθικα καθως ετρεχαν πανω κατω στο κορμι μου
εκπλαγηκα οταν προσεξα οτι ετρεμα λες και ηταν κανενα φοβερο, αγριο ζωο
μα κατι δεν ηταν οπως θα περιμενα...
ξαφνου το κεφαλι μου αρχισε να βουιζει με ψυθιρους
ανελεητα χοροπηδουσαν φωνες μεσα στο κρανιο
ποια ηταν αυτη η βασανιστικη φωνη?
"σε ξερω, σε ξερω" ο αορατος ηχος σαπισε τις αισθησεις μου
ακινητος εμεινα να κοιταω το περιστερι στα ματια
ηξερα οτι η φωνη ηταν η δικη του αλλα δε μπορουσα να κανω κατι
παρα να παραδοθω στο διαπεραστικο του βλεμμα
εντονη, κουραστικη η φραση σκαλισε τις σκεψεις μου, παρασιτο να σκαβει...
και χωθηκε σαν καταρα στον εγκεφαλο μου
"σε ξερω, σε ξερω" μα ουτε ο ανεμος δεν το ακουσε
"σε ξερω, σε ξερω" μου εκαψε σημαδι στο μυαλο
πονος, εκπληξη, η μαλλον και τα δυο
οταν η ενεργεια μου εξαντληθηκε πληρως το περιστερι ανοιξε τα φτερα του και εξαφανιστηκε οσο αποτομα ειχε εμφανιστει
παλευοντας να φερω τα λογικα μου
η απλα να καταλαβω τι ειχε μολις συμβει
η ηχω της φρασης εξατμιστηκε στο πισω μερος του μυαλου μου
αφηνοντας ενα μεγαλο ερωτηματικο
το οποιο με ενοχλησε για πολυ καιρο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
