stixoi.info: Mεσημέρι

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Mεσημέρι

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130619 Τραγούδια, 269435 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Mεσημέρι

[B]Μεσημέρι[/B]

Μεσημέρι,
πνιχτός ο ήλιος
μες στα μπουλούκια των συγνέφων
κι’ ας τόσο καίει,
συνοδοιπόρος θαρρείς με το βουβό μου κλάμα…
Δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ, συγχώρεσέ με.
Χαραγμένο τ’ αντίο σε μια απ’ τις
γρίλιες του παραθύρου σου…
Αυτήν που ξεχνούσες συνήθως ανοιχτή
και ‘γω διάβαζα με κεφαλαία γράμματα
τον «ψυχρό» πόλεμο της αλήθειας σου,
καθώς μ’ ένα βαθύμετρο κρυφομετρούσα
την πνοή του καθάριου ονείρου σου,
στις φτέρνες του βυθού σου…
Κρατώ ακόμα σφιχτά στη φούχτα μου
εκείνη την πυξίδα που καθόριζε
τον παλμό της πιο ακαθόριστης σκληρής πορείας
της πιο κοινής συνισταμένης,
εκείνης που δεν πίστεψες
ποτέ πόσο γνωρίζω…
Και να από την ίδια γρίλια ξεπηδάει και πάλι
εκείνη η χρυσαφένια ηλιαχτίδα
- πάει καιρός που μου τρυπά τα σπλάχνα-
να τώρα, γίνεται οδός, δρόμος για να βαδίσεις
για τελευταία ίσως φορά, έτσι όπως εσύ το θέλησες,
στις πιο βαθιές μου αντοχές, που μάζωξα
για να σε δω να φεύγεις….
Έτσι ως φεύγει μου η ζωή,
έτσι ως σβήνουν τ’ άστρα…
Κι’ είναι εν τέλει λιγοστές
κι’ οι πιο μεγάλες αντοχές,
ψυχή για να ‘μερέψει…


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 13 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

«Ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια»

kapnosa-v-ainigma 26-08-2009 @ 01:06	::angel.::
Ηώς 26-08-2009 @ 01:27	::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο!
Δήμητρα 26-08-2009 @ 01:39	Εκείνη η αναθεματισμένη κοινή συνισταμένη φταίει για όλα.... Κι αντε να την σβήσεις! ::love.:: ::love.:: ::love.::
elpidakwstopoulou 26-08-2009 @ 01:50	μέσα από μια γρίλια διαβάζεις την αλήθεια ...αυτων που υπήρξαν κι αυτών όσων ακολουθήσουν...παρέα με κείνον τον ήλιο που ζεσταίνει όνειρα......μα καμιά φορά η αντοχή περιορισμένη για να μερέψει το φευγιό που με τα δόντια θάθελες ν αποφύγεις.....μοναδική η γραφή σου ...η χαρά δική μου να σε διαβάζω..........
sofianaxos 26-08-2009 @ 01:53	::up.:: ::up.:: ::up.::
Simos_Vassilis 26-08-2009 @ 02:21	Χαραγμένο τ’ αντίο σε μια απ’ τις γρίλιες του παραθύρου σου… Αυτήν που ξεχνούσες συνήθως ανοιχτή ..............................
barboutsala 26-08-2009 @ 02:27	βυθός με φτέρνες; τι νούμερο;
kineza 26-08-2009 @ 04:07	Χαραγμένο τ’ αντίο σε μια απ’ τις γρίλιες του παραθύρου σου… Αυτήν που ξεχνούσες συνήθως ανοιχτή .............................. ::up.:: ::up.:: ::up.::
glaykh 1982 26-08-2009 @ 05:43	::theos.::
poetryf 26-08-2009 @ 05:51	Ελένη μου..το βάθος της γραφής σου "πνίγει" γλυκά στο συναίσθημα τον αναγνώστη σου! Υπέροχη μου φίλη.... ::kiss.::
DEPRINA 26-08-2009 @ 07:51	Χαραγμένο τ’ αντίο σε μια απ’ τις γρίλιες του παραθύρου σου… Αυτήν που ξεχνούσες συνήθως ανοιχτή Κρατώ ακόμα σφιχτά στη φούχτα μου εκείνη την πυξίδα που καθόριζε τον παλμό της πιο ακαθόριστης σκληρής πορείας της πιο κοινής συνισταμένης Ελένη μου ποιο δυνατές εικόνες απ τις δίκες σου δεν υπάρχουν τον θαυμασμό μου πάντα φιλιά στην όμορφη Κύπρο
Xωρολάτρης 26-08-2009 @ 13:56	Ελένη μου..Θα επιμένω να λέω πως η ποιηση που βγάζουν οι κουβέντες σου είναι στιγμή κορυφαία αυτού που σιωπηλά σε διαβάζει..Και πρέπει να χει πολύ σιωπή γύρω του κάποιος για να μπορέσει να νοιώσει την γρύλια που στάθηκες..και πρέπει να χει πολλές πληγές κανείς μέσα του για να μπορέσει να νοιώσει το τελικό σου "εν τέλει"... Ταξιδεύω στους στίχους σου..Τους ζω και με ζουν καθώς πρέπει και θέλω..
Celestia 26-08-2009 @ 16:00	Συμφωνω απολυτα με τον Χωρολατρη!! Με μαγευουν οι στιχοι σου! ::love.:: ::hug.:: ::kiss.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο