| |
| | Η εγκατάλειψη του ξύλινου σπιτιού |  | | | Κουράστηκα με όλους και με όλα!! | | |
[color=fuchsia][B]Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΞΥΛΙΝΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ[/B][/color]
[color=purple][B]Εδώ και αρκετές ημέρες στριφογυρίζει στη μνήμη μου η μορφή ενός ξυλόσπιτου που αντίκρυσα για μία και μοναδική φορά στα έξι μου χρόνια. Είναι πολύ περίεργο μία τωρινή άσχημη ψυχολογική κατάσταση, να σε κάνει να αναπολείς εικόνες και στιγμιότυπα του παρελθόντος και να εισβάλλουν απρόσκλητα στα ευαίσθητα και εύθραυστα συναισθήματα της καρδιάς σου. Μπορεί η συγκεκριμένη εικόνα που έχει αποθηκευτεί στη βιβλιοθήκη του εγκεφάλου να μην προκαλεί από μόνη της θλίψη, αλλά να περνά αρνητικά απαισιόδοξα μηνύματα δημιουργώντας βασανιστικούς θλιμμένους συνειρμούς με την τωρινή κατάσταση.
Θυμήθηκα που από κοριτσάκι ήθελα να δραπετεύσω να φύγω μακριά, να μπω σε ένα παραμύθι γεμάτο περιπέτεια και εκπλήξεις. Θυμήθηκα τους γονείς μου να τρέχουν να με πιάσουν στο δρόμο που έτρεχα που ήταν γεμάτος αυτοκίνητα με κίνδυνο να με πατήσουν. Δίπλα στο φτωχό μου πατρικό σπιτάκι γεμάτο στερήσεις αλλά απλότητα και θαλπωρή, υπήρχε ένα "τείχος" γεμάτο καλαμιές που πάντα ήθελα να τις διαβώ και να ανακαλύψω τι μυστικό κρυβόταν εκεί. Ένα απόγευμα καθώς σουρούπωνε, ανέβηκα κρυφά ξεφεύγοντας από τη προσοχή του πατέρα μου το φράκτη και χάθηκα πίσω από τις καλαμιές. Περπατούσα λίγη ώρα και τα λεπτά μου πόδια βούλιαζαν στο μαλακό χώμα, ώσπου συνάντησα ένα παλιό εγκαταλελλειμένο ξυλόσπιτο, σαν να βρισκόμουν σε μια περασμένη εποχή. Θύμιζε στοιχειωμένο και υπήρχε μια ενέργεια στο χώρο που μου προκαλούσε δέος και δεν με άφηνε να διαβώ παραπέρα και να φτάσω πιο κοντά. Ήθελα να μπω μέσα, με μια παιδική αθώα περιέργεια και από τότε έγινα ονειροπόλα και ήθελα να ζήσω σε κόσμους διαφορετικούς με ενδιαφέρον τα ανεξήγητα φαινόμενα και το μυστήριο της παραψυχολογίας. Άκουσα τη φωνή της μητέρας μου να καλεί το όνομά μου και εγώ έντρομη να τρέχω να βρεθώ στην αγκαλιά της. Πέρασαν τα χρόνια, έφυγα από το μέρος που μεγάλωσα και δεν γύρισα πίσω ποτέ στο ξύλινο σπίτι. Στη μνήμη μου χαράχτηκε το σπασμένο παράθυρο, η παλαιωμένη φθαρμένη κουρτίνα που προεξείχε και ανέμιζε από μια διακριτική αύρα...
Στον απάνω όροφο του σπιτιού μου, υπήρχε μια οικογένεια ευκατάστατη, με παιδιά κακομαθημένα που γιόρταζαν τα γενέθλια ενός πλουσιόπαιδου. Προσκάλεσαν τον αδερφό μου στη γιορτή και όταν έφτασε στα σκαλοπάτια τον έδιωξαν γελώντας, προσφέροντας ένα κομμάτι τούρτας από απόσταση περιπαιχτικά. Εκείνος και αυτός μικρός, έκλαιγε και τότε κύλισε το πρώτο δάκρυ που θυμάμαι από τα δυο μου μάτια. Η απόρριψη ενός αγοριού από μια απλή φιλία που ως παιδί αναζητούσε, ήταν πολλή σκληρή... η ανάγκη για επικοινωνία που αναζητά η κάθε ψυχή...κάθε ηλικίας...
Δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι κάποιες στιγμές να ξεθωριάζει η ελπίδα και τα χρώματα του ουράνιου τόξου από το βλέμμα μου. Απορώ με τον εαυτό μου, το πως μπορεί κάποιος να στηρίζει μια ψυχή ενώ δεν είναι η ίδια καλά. Τραγική ειρωνεία να αισθάνεσαι μοναξιά, εγκατάλειψη του ονείρου και να δίνεις θάρρος και μηνύματα αισιοδοξίας. Γιατί κάποιοι είναι ευτυχισμένοι πάντα, κάποιοι έχουν ευτυχισμένες στιγμές και κάποιοι είναι διαρκώς θλιμμένοι; Όλοι μας δεν αξίζουμε τα όμορφα πράματα; Φεύγει η ονειροπόληση από τη καρδιά μου ξαφνικά και τα μάτια μου τα γήϊνα κοιτούν τη πραγματικότητα.
Τα πρωϊνά με ξυπνά ένας άγνωστος φτερωτός φίλος με το αγγελικό του κελάηδημα.
Ακούγεται τόσο ευτυχισμένο που τα μάτια μου δακρύζουν και βρέχουν το μαξιλάρι μου.
Είναι ελεύθερο, έχει φίλους πτηνά οδοιπόρους, ταξιδεύει χωρίς εισιτήριο, αντικρύζει δάση, λουλούδια, πεδιάδες, δεν μεριμνά, ούτε έχει προβλήματα και θλίψη. Ανοίγω το παράθυρο, βγαίνω στην αυλή, μα αυτό έχει ήδη πετάξει μακριά. 'Ισως να ανήκει στη χώρα των ονείρων και των παραμυθιών και να αναπαύεται τις νύχτες εκεί, όταν τα βλέφαρά μου κλείνουν και ταξιδεύουν σε κήπους πολύχρωμους και τόπους μαγικούς.[/B][/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
Γιάννης Ποταμιάνος
06-09-2009 @ 04:23 | Μπράβο γι τον ρομαντισμό σου
και την ευαισθησία σου
Καλό απόγευμα Ελευθερία
::yes.:: ::theos.:: | | prince philip
06-09-2009 @ 04:24 | ::hug.:: ::hug.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
06-09-2009 @ 04:25 | ::yes.:: ::yes.:: | | yiannistellidis
06-09-2009 @ 04:26 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Gabri_gk
06-09-2009 @ 05:17 | Συγκινητικό...Μ Π Ρ Α Β Ο ! ! ! | | crazyyyyy
06-09-2009 @ 06:02 | Ισως αν δεν ετρεχες να φτασεις στο ξυλοσπιτο...
Ισως αν απολαμβανες μονο τη διαδρομη και το χωραφι με τις καλαμιες...
Ισως αν ο αδερφος σου χαιροταν μονο με την τουρτα...
Ισως αν σε ευχαριστουσαν ακομα και τα ξεθωριασμενα χρωματα του ουρανιου τοξου...
Ισως αν χαιροσουν με το κελαηδημα του πουλιου...
Ισως τοτε αλλαζες κατηγορια και ησουν παντα ευτυχισμενη!!
Ισως ομως και ολα αυτα να σου δειχνουν το μελλον, για κατι πιο μεγαλο και... πολυχρωμο!!!
Παρεμπιπτόντως.......Φανταστικο!!!
::up.::
Καλο σου απογευμα! ::wink.:: | | Amersa K
06-09-2009 @ 06:20 | Με την ύπερθεν!
πολύ ωραίο το κείμενο,
αλλά η 24χρονη συγγραφέας θέλει ξύλο
::naugh.:: ::kiss.:: | | Φεγγαρόλυκος
06-09-2009 @ 08:50 | Πανέμορφο Ελευθερία... | | elpidakwstopoulou
06-09-2009 @ 09:26 | η ανάγκη για επικοινωνία που αναζητά η κάθε ψυχή...κάθε ηλικίας...
σωστα τα λες κοριτσάκι με τα όμορφα μάτια.....
ο κάθ ένας από μας συμβάλλει στο σύνολο.....αν προσπαθούσαμε όλοι μαζί θα φτιάχναμε καλύτερα τον κοσμο μας ....αν όμως αν....... ::up.:: ::hug.:: ::kiss.:: | | idroxoos
06-09-2009 @ 10:40 | Δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι κάποιες στιγμές να ξεθωριάζει η ελπίδα και τα χρώματα του ουράνιου τόξου από το βλέμμα μου. Απορώ με τον εαυτό μου, το πως μπορεί κάποιος να στηρίζει μια ψυχή ενώ δεν είναι η ίδια καλά. Τραγική ειρωνεία να αισθάνεσαι μοναξιά, εγκατάλειψη του ονείρου και να δίνεις θάρρος και μηνύματα αισιοδοξίας. Γιατί κάποιοι είναι ευτυχισμένοι πάντα, κάποιοι έχουν ευτυχισμένες στιγμές και κάποιοι είναι διαρκώς θλιμμένοι; Όλοι μας δεν αξίζουμε τα όμορφα πράματα; Φεύγει η ονειροπόληση από τη καρδιά μου ξαφνικά και τα μάτια μου τα γήϊνα κοιτούν τη πραγματικότητα.
::yes.:: ::yes.:: | | Celestia
06-09-2009 @ 15:36 | Καθε φορα που σε διαβαζω δακρυζω ...
εισαι υπεροχη!
::love.:: ::hug.:: ::kiss.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
