| |
"Μια πολη τυφλη
πολη τυφλη
δρομοι συρματινοι
και σιωπη"
Την ακουσα που
τραγουδουσε μονη
Σεπτεμβρη απογευμα
ποια να ναι αυτη
που περπατει
μεσα στο δασος
μια κοπελα
και την βροχη.
Μονη εκει,
ποια να ναι αυτη
που μοιαζει τοσο
με την βροχη.
Τι ατυχια
να μην μπορεσει
ομορφος κυκνος
να γεννηθει
κι ουτε ενας πριγκηπας
να την αγγιξει
ενα χαμογελο
να κρατηθει.
Ενα φιλι,
μονον γι αυτη
ζητουσε τοσο
να αγαπηθει.
Μια νεραιδα
χιλια σημαδια
πανω στα σιδερα
μονη στη γη
ειδα να τρεχει
μεσα στα ματια
ενα ποταμι
απο οργη.
Δεν το μπορει
να της κρυφτει
τουτος ο κοσμος
για να σωθει.
Το παραμυθι
δεν εχει τελος
ποιος να μπορεσει
να μας το πει
αν η νεραιδα
που ενοιωθε μονη
βρηκε εναν τροπο
να αναστηθει.
Μια φυλακη
τοσο μικρη
μοιαζει ο κοσμος
μες στην βροχη.
Ενα τρανταφυλλο
γεματο αγκαθια
ειδα ενα απογευμα
και την βροχη
μια κοπελα
χορευε μονη
και εχει απο χρονια
πια μαραθει.
Μια φριχτη
τοσο μικρη
ηταν ο κοσμος σου
μια φυλακη!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
