| |
Ξεκινώντας εκείνο το μελίχρυσο πρωινό
Πάνω στων καμηλών τους λόφους
Απ’ το μικρό βεδουίνικο καταυλισμό
Για την απέραντη καστανόξανθη έρημο
Και με τον ήλιο διάπυρο
Να καίει ανελέητα
Στο σκονισμένο ουρανό
Ατσαλώναμε στο καμίνι τις ψυχές μας.
Ξέραμε ότι δεν θα βρούμε λουλούδια
Μήτε δέντρα για να μας σκιάσουν.
Ξέραμε ότι δεν θα βρούμε γάργαρες πηγές
Μήτε κοχύλια φυτρωμένα στην άμμο.
Ξέραμε ότι δεν θα βρούμε μελωδικά πουλιά
Μήτε άνεμο για να μας δροσίσει.
Ξέραμε ότι δεν θα βρούμε γλυκά μάτια
Μήτε Σειρήνα για να μας τραγουδήσει.
Ξέραμε ότι δεν θα βρούμε φιλόξενα λόγια
Μήτε αστέρι για να μας οδηγήσει.
Ξέραμε ότι δεν θα βρούμε ρημοκλήσια
Μήτε παπά για να μας κοινωνήσει.
Ωστόσο ήμασταν αποφασισμένοι
Να ψάξουμε νυχθημερόν για την όαση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
