| |
την θυμάμαι ακόμα
και πονάω, πονάω πολύ
η ψυχή μου γλύστρησε στο χώμα
και το αυτοκίνητο έφυγε σε μια στροφή
για πόσο ακόμα θα στάζουν οι νύχτες μου θάνατο,
μετέωρε άγγελε ?
για πόσο ακόμα θα γράφω γι αυτή
για πόσο η θύμηση της θα σπέρνει τον θάνατο
για πόσο η ανάμνηση της θα είναι πικρή?
Ουτέ αυτό είναι ποίημα
μονο λίγες σταγόνες οργής
δυο λουλούδια στης πεθαμένης αγάπης της για μένα το μνήμα
και δυο φωνίεντα της δικής μου κραυγής
Αυτή και με το ονομά της με σταυρώνει
σβήνει απάνω μου κάθε οργή
καθέ που βραδιάζει με σκοτώνει
και αναστένομαι κάθε αυγή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
