| |
Οι ψιχάλες πέφτουν με αυτό τον υπόκωφο ήχο σπάζοντας την ανοσία του πόνου
Βροχή που σε κάθε της τερτίπι η ψυχή μαραζώνει
καθώς το φως που διασχίζει τις ψιχάλες γίνεται έρεβος στα μάτια
μάτια που θέλουν να κοιτάνε τη δική σου μορφή να θολώνει
αλλά το ακατανίκητο είναι μου ξέρω πως σου ανήκει..
Ίσως δεν είναι που αγαπώ κάθε χαμόγελο σου και κάθε δάκρυ σου
Είναι που έχω πάψει να ζω χωρίς αυτά
Είναι που ο ουρανός μου δεν έχει φως δίχως το φεγγάρι σου
Αυτές οι ψιχάλες …λες και κάθε μια διάβολος στη σκέψης είναι
Να ξεχάσω να αγαπώ θέλω …μα αυτές καθρέφτες των ματιών σου γίνονται
Δεν ξέρω τι αγαπάω τελικά….
Δεν ξέρω αν είναι μια μυθοποίηση της καρδιάς σου
ή απλώς ένα αναγκαίο συναίσθημα μου που έγινε μανία ..
[B][I]και δυναμώνει η βροχή…[/I][/B]
και κάθε νότα της καταιγίδας γίνεται μελώδια που με συντροφεύει στην απουσία σου
ίσως πάλι πάντα απουσιάζεις απλώς η καρδιά στοίχειωσε από τη φωνή σου …
και γέμισε απλά από την δικιά μου αγάπη…
[B][I]και δυναμώνει η βροχή…[/I][/B]
πια δεν βλέπω έξω… μα με την ψυχή μου παραγνωρίστηκα
και το τραγούδι σφαίρα της λήθης στην άδεια αγκαλιά
πως μπορεί να σε αγαπώ τόσο πολύ
και εσύ να γίνεσαι πάντα φαντομάς στην αδυσώπητη σιωπή ;;
ίσως εσύ… ίσως εγώ …ίσως και οι δυο χαθήκαμε στο σκοτάδι
πήραμε λάθος διαδρομές σε αυτήν την καταιγίδα
και τώρα πατάω σε ετεροχρονισμένες σκιές
σκιές που άφησες πίσω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
