| |
• Ο γυναικοκατακτητής και απατεώνας της Σεβίλλης Δον Ζουάν [B]([I]Don Juan[/I]) [/B]γεννήθηκε από την πένα του Ισπανού κλασικού δραματουργού [B]Τίρσο ντε Μολίνα[/B], αλλά η φήμη του εξαπλώθηκε στην οικουμένη. Σαγηνευτής γυναικών, ψεύτης και ποταπός, αυτός ο φανταστικός και αυθεντικά ισπανικός ήρωας προκαλεί τόσο τον θαυμασμό όσο και την αποστροφή.
• Ο Δον Ζουάν είναι ο μοναδικός κακός της Ιστορίας τον οποίο δεν κατηγορούν οι άντρες, έστω και αν κατά καιρούς τον έχουν καταδικάσει εις το πυρ το εξώτερον. Οπως συμβαίνει και με άλλους σπουδαίους θεατρικούς και μυθιστορηματικούς ήρωες- προϊόντα της φαντασίας των δημιουργών τους- των οποίων η πραγματικότητα υπερισχύει του φυσικού χρόνου της ανθρώπινης ζωής, ο Δον Ζουάν όχι μόνο δημιούργησε πολυάριθμους «συνεχιστές» του, αλλά και ένα καινούργιο ουσιαστικό([I][B]δονζουανισμός[/B][/I]), που ορίζει και περιγράφει αυτόν και μόνον, και που συνοδεύεται από την απαραίτητη συστοιχία κοσμητικών επιθέτων και ρημάτων.
• Το να είναι κανείς Δον Ζουάν είναι καταφρονητέο και γλυκό, επικίνδυνο, παράτολμο, νοσηρό, αλλά κανείς, όσο αυστηρά μονογαμικός ή ηθικά άκαμπτος κι αν είναι, δεν ξεφεύγει από τον πειρασμό: να ονειρεύεται, το λιγότερο, ότι είναι αιώνιος καρδιοκατακτητής. Και οι γυναίκες; Τον μισούν, όλες τους, για τη συναισθηματική του ασυνέπεια, τις προσβολές και τις ψευτιές του. Ή μήπως πολλές απ΄ αυτές που έπεσαν θύματα του δονζουανισμού βιώνουν μια κρυφή απόλαυση, έναν ίλιγγο που τις συνεπαίρνει εν όψει της άφιξης στην κάμαρά τους ενός τόσο ισχυρού, τόσο δραστήριου και τόσο έμπειρου άντρα;
• Μοιάζει παράξενο να είναι τόσο γνήσια ισπανικός ο χαρακτήρας του Δον Ζουάν. Πριν από 100 χρόνια υπήρχαν πολλοί ενδοιασμοί σχετικά με το ζήτημα της «ονομασίας προελεύσεώς».Ησκανταλιά και η αταξία, το ατελείωτο ξεφάντωμα. Οι ερωτικές φιλοφρονήσεις, ο κομπασμός, τα όμορφα, τρελά, δημιουργικά νιάτα. Η τυπολογία του αιώνιου Ισπανού;
• Οικουμενική αρσενική φιγούρα μάλλον παρά απόρροια της βαθύτατα ριζωμένης ισπανικής φαλλοκρατίας, ο καρδιοκατακτητής εγκαινιάζει μια τάση αμοραλιστικής επιβεβαίωσης που ξεπερνά το όριο του απλού πολέμου ανάμεσα στα δύο φύλα. Εξ ου και τα ερωτήματα που προκύπτουν άμεσα: Είναι τόσο ποταπός ο Δον Ζουάν; Εχει πράγματι σκοπό να βλάψει με την κυνική του διαστροφή τις γυναίκες που ξελογιάζει, ή μήπως πρόκειται για έναν υπονομευτή των συναισθημάτων, των βεβαιοτήτων, των θεσμών, της καθεστηκυίας τάξεως; Ο Δον Ζουάν είναι ένας άντρας χωρίς την παραμικρή ικανότητα συναισθηματικής έκφρασης, ένας συλλέκτης εκστατικών στιγμών, ένας διαφθορέας γυναικών, οι οποίες τοποθετούνται εν είδει φευγαλέων τροπαίων στην προθήκη της αξιοθαύμαστης φυσιολογίας του• και είναι, επίσης, ένας ψεύτης που συνεχώς μεταμφιέζεται και εξαπατά. Ολα αυτά μπορούν να συνοψιστούν σε μία έννοια: [B]στρατευμένη απιστία[/B].
• [B]Ο Δον Ζουάν ο Γυναικοκατακτητής [/B]αντλεί ιδιαίτερη απόλαυση από τις παντρεμένες γυναίκες, τις ξένες νύχτες γάμου και τις παρθένες που είναι λογοδοσμένες στον ίδιο τον Νυμφίο. Ο δονζουανισμός είχε πάντα μια ανίερη, αντιθρησκευτική απόχρωση, γι΄ αυτό και ο ομώνυμος ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της απόλαυσης υπερπηδώντας τους πλίνθινους περιβόλους των μοναστηριών, γλιστρώντας ερωτικά μηνύματα από τις χαραμάδες ή «ιππεύοντας» τις απονήρευτες δόκιμες μοναχές. Πέρα όμως από αυτή τη ριζοσπαστική πολυγαμία και το μίσος του για τη συζυγική και γονεϊκή δέσμευση, η απιστία του είναι βαθύτερη και πιο γενικευμένη. Γι΄ αυτόν τον λόγο και όχι για τον υπερερωτισμό του έχουμε να κάνουμε πράγματι με ένα άτομο αναμφισβήτητα ποταπό. Ο Δον Ζουάν είναι ο άντρας που δεν παντρεύεται, δεν δεσμεύεται, δεν είναι πιστός, δεν τηρεί καμία υπόσχεση, δεν σέβεται καμία φιλία και δεν εκτιμά καμία αφοσίωση, δεν υπολογίζει κανένα δεσμό και του οποίου η ουσία είναι η άρνηση των αρχών μέσω των οποίων οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
• Ο Δον Ζουάν δεν διαθέτει μόνο εξωτερική ομορφιά και αυτοπεποίθηση. Το όπλο του ως κατακτητή είναι η ευγλωττία, σαγηνεύει χάρη στην ευφράδειά του. Είναι πολύ εύκολο να του παραδοθεί κανείς μονομιάς, ειδικά αν πρόκειται για νεαρή μοναχή. Εξίσου εύκολο όμως είναι να μαγευτεί κανείς από τη μεγαλοστομία ενός λόγου όπου οι καυχησιολογίες του απατεώνα διέπονται από έναν τόσο αρμονικό ρυθμό.(όπως τον παρουσιάζουν ο Μολιέρος και άλλοι δραματουργοί)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
