| |
Στην νύχτα στον καιρό σωπαίνω
Αγκαλιάζω τις απρόσμενες ήττες σου
Σκιά αναριγίζουσα σύννεφο π’ ανασαίνω
Στις απότομες καθώς γλιστράς τις κοίτες σου
Ησυχία βροχής φρεσκοβαμμένο χώμα πατάω
Σταγόνες απεγνωσμένες ίσως στερνές
Καθώς τις αγγίζω τον ουρανό ακουμπάω
παράξενα γλυκές του θανάτου οι μουσικές
κι όμως το ποτάμι κυλάει ακούραστα
καθώς το γελαστό φεγγάρι κουρνιάζει πάνω του
-δε μας φτάνει μια ζωή για όλα…
-τόση ζωή τι να την κάνω περισσεύει
Ακουμπάω πάνω μου… τόσο βάρος δεν αντέχεται…
Κουράγιο ίσως να ξεφύγω απ’ τη αβέβαιοι νιότη μου θριαμβευτής…
Άργησα πάλι…καλό Σαββάτο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
