O πονος συνηθως δεν εχει λογια
Μα αν τυχει μιλησει
Συριχτος θα βγει από τα δοντια
Ή κραυγη θα βγει
Που καταματωνει τον αερα
Ο Πονος…..
Συνηθως δεν εχει λογια
Μια ανισοπεδη ερημος
Tελειωνει ποτε;
Ιδιος ο θανατος
Μοναχα αυτος τον παιρνει
Είναι πως τον παιζεις
Τι κινησεις του δινεις
Εκ φυσεως χαρισματικος
Αμειλικτα γεναιοδωρος
Οπως Ζωη
Μα συνηθως δεν συλλαμβανει
Ο νους
Ο κοσμος ολος
Δικος του
Αληθεια
Ανυποπτα συρρικνωνεται
Σβηνεται το πρασινο
Στο μπετον πολυ βαθια το καφε
Αντικατοπτριζεται η φαντασια;
Αυτη που κοιτα καταματα
Μερα και Νυχτα
Ηλιο
Κι αδιαπεραστο σκοταδι
Αυτή
Η Αβυσσος
Η αγρυπνη εγνοια της
Δεν εχει λογικη αυτή η συναρτηση
Κι εχει τη προθεση
Να μη ξεγελα
Κανει σκονη τα παραλογα
Με μαγια τα ερειπια
Ζυμωνει οριζοντες
Συνταγη δεν εχει
Μονο το ακατανικητο
Υλη που’ναι Αναρχη
Μα που’ναι…
Περα από κάθε οργη
Πανω από κάθε πονο
Πονος γινεται
Που τον πονο νικα
Τον στειρωμενο
Αφυσικο θανατο
Καταδικασμενη σε χωμα ουρανιο
Ριζα απλωνει ακανονιστα
Γυριζει ασκοπα
Και κανεις δεν την ειδε ποτε ιδια
Μα ολοι βλεπουν το ειδωλο τους
Μιαν εκκρεμοτητα
