κι ηρθε παλι το Ξυπνημα
μοναχο οσο ποτε
εχασε τις αισθησεις του
κοιμοταν βαθια
αργα θροισε η κουρτινα
στα λαβωμενα πλευρα
η Αναγκη και η Ελπιδα
τον τυλιγαν ερημην του
τη Μνημη ειχε ψαλιδι
το Θανατο ειχε νημα
ωσαν στωικο
αθορυβο
της νυχτας δακρυ
καρτεραγε
το νυγμο του ν΄ακουσει
τη στερνη του επιθυμια
σα να μην ηξερε
απο που να κοπει
να περασει
ποιαν Αγκαλια
να του κεντησει..
