| |
| | Το κουτί |  | | | ... Η Ζώνη του Λυκόφωτος... | | |
- Θα έχουμε καταιγίδα σήμερα
- Μπα, δεν το πιστεύω
Άλλη μια ανούσια ημέρα, γεμάτη χαμένα όνειρα, άχρωμες συζητήσεις, ανείπωτες κατηγορίες.
Ο υδράργυρος στο βαρύμετρο κάνει βαθυά βουτιά κι αναζητά καταφύγιο από την πύρινη φλόγα των ανεκπλήρωτων πόθων.
(Ντριιιιιιιιιιννννννν)
Μαύρα σύννεφα κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους στον ουρανό.
Στην πόρτα στέκεται ένας πλασιέ με ριγέ κουστούμι και με τα ευγενικά χαρακτηριστικά ενός καλοδιατηρημένου εξηντάρη.
Στο ένα χέρι κρατάει ένα κουτί (ένα τετράγωνο μηχάνημα με μέγεθος ίσο με ένα μεγάλο βιβλίο,
και που έχει μόνο ένα κουμπάκι ακριβώς στην μέση) και στο άλλο μία βαλίτσα.
- Καλή σας μέρα. Αν μου χαρίσετε μερικά λεπτά της πολύτιμης ζωής σας, σας υπόσχομαι ότι αυτή θα αλλάξει ριζικά.
Έχω να σας κάνω μία πρόταση που δεν είναι δυνατόν να την απορρίψετε.
- Σας ακούω
Είναι 45άρης, η προσωποποιημένη αποτυχία, αξύριστος, μάλλον ψηλός, η ανάσα του μυρίζει μόνιμα ξυνή φτηνή μπύρα,
ένα τατουάζ στο μπράτσο, θυμίζει τα χρόνια που έκανε στις ειδικές δυνάμεις. Στους βατραχάνθρωπους.
Τα πράσινα ανέκφραστα μάτια του, χαϊδεύουν το παράξενο κουτί.
- Μπορώ να περάσω μέσα;
Με μια οικεία κίνηση, μαζεύει τα λιγδομένα ξανθά μακριά μαλλιά του προς τα πίσω.
- Περάστε
- Ποιός μαλά... είναι τέτοια ώρα;
Σαραντάρα με ένα μπουκάλι μπύρα κολλημένο στο χέρι. Μάλλον ψηλή, ξανθά κοντοκουρεμένα μαλλιά,
με μια μόνικη έκφραση αδιαφορίας.
- Ο παππούλης εδώ λέει ότι θα αλλάξει την ζωή μας
- Δεν πάει να γ...... λέω εγώ...
- Μωρή κ...... κάτσε να ακούσεις πρώτα... Κύριε;;;...
- Σάνατας... Σοτανάθ Σάνατας
- Κυρ Σώτο, καθίστε... ο καφές μας τελείωσε... ένα νεράκι;
- Όχι ευχαριστώ... για να μην σας κρατάω σε αγωνία θα μπω αμέσως στο θέμα...
τι θα λέγατε αν σας πω ότι κερδίσατε ένα εκατομύριο ευρώ.
- ??? ότι μας δουλεύεις...
- Καλά κάθεσαι κι ακούς τον γερομαλ...;
Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη του επισκέπτη, ένα χαμόγελο κίβδηλο μα τόσο σαγηνευτικό...
ανοίγει το βαλιτσάκι το οποίο είχε μέχρι ετούτη την στιγμή κάτω από το τραπέζι...
-Ωωωωωωωωωωωωωωω!!!
ένα εκατομύριο ευρώ σε χαρτονομίσματα των πενήντα κάνουν την εμφάνιση τους.
- Και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε
- Απλώς να πατήσετε αυτό το κουμπάκι...
- Μας δουλεύει... Πάρε τα μπαγκάζια σου και δίνε του γεροπούσ..
- Δε χρειάζεται να κάνετε απολύτος τίποτα άλλο, από το να πατήσετε αυτό το κουμπί και το εκατομύριο είναι δικό σας...
- Και τι θα γίνει αν πατήσουμε το κουμπί;
Στα ανέκφραστα πράσινα μάτια διακρίνεται μία μικρή λάμψη.
- Θα σκάσει καμμία βόμβα; Ατομική; Μήπως το κουτί; Η κάπου αλλού;
Το βιδωμένο χαμόγελο κάνει άλλη μια περιστροφή στα χείλη του παράξενου επισκέπτη.
- Όχι δεν υπάρχει βόμβα, απλώς σα πατήσει κάποιος από εσάς τους δύο το κουμπί,
θα πεθάνει κάπου κάποιος, τον οποίο δεν γνωρίζεται, δεν έχετε δει ποτέ και ούτε θα μάθετε ποτέ ποιός είναι.
- Καλά είπα εγώ... ο γερομαλ.... μας δουλεύει... πέτα τον έξω με της κλοτσιές...
- Όπως είπε και η γυναίκα μου καλύτερα να πηγαίνετε τώρα...
- Όπως επιθυμήτε, μα αν δεν σας πειράζει, θα αφήσω εδώ το κουτί και το βαλιτσάκι για μερικές μέρες...
αν θέλετε πατάτε ο κουμπάκι, αν όχι το αφήνετε... σε λίγες μέρες θα ξαναπεράσω να το πάρω...
και μην ξεχνάτε χιλιάδες άτομα πεθαίνουν καθημερινώς και δεν σας καίγεται καρφί... τι πειράζει να πεθάνει ένας ακόμη;
Αφήνει κουτί και βαλίτσα στο τραπέζι και πηγαίνει προς την εξώπορτα.
- Αν πατήσετε το κουμπί το εκατομύριο είναι δικό σας...
- Να βάλεις το εκατομύριο στον κ... σου παλιομ.....
Η πόρτα κλείνει... αυτός σκεφτικός εκείνη θυμωμένη
- Τον βλαμ... να πιστεύει πως πραγματικά θα πατήσουμε αυτό το ηλίθιο το κουμπί...
πάντως είχες δίκαιο με την καταιγίδα... ο ουρανός έχει κλείσει
....
Οι ώρες περνούν ανιαρές όπως κάθε βράδυ, χαζά έργα ακολουθούν χαζά έργα και η συζήτηση φτάνει το αποκορύφωμα της...
- Πιάσε την μπύρα
- Πάνε πάρτην μόνος σου φέρε και μία σε μένα
- Τα τσιπς είναι παλιά
- χθες τα άνοιξα...
Την άλλη μέρα το πρωί, οι δυό τους μαζί στο πρωϊνό... το κουτί λίγα μέτρα δίπλα τους.
Κρυφές ματιές εξετάζουν το αντικείμενο της περιέργιας, αμέσως μετά γυρίζουν το κεφάλι από ντροπή
για της σκέψεις τους. Σκέψεις μπερδεύονται... η ηθική με την φαντασία καλοπλεγμένος κότσος.
- Ο γεροξεκούτης πρέπει να είναι λίγο πλεμ πλεμ...
- Ναι... το είδες όμως το εκατομυριάκι;
- Τόσα λεφτά μαζεμένα δεν έχω ματαδεί στη ζωή μου... για μια στιγμή ζαλίστηκα...
- Αλήθεια τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με τόσα χρήματα
- Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι...
- Καλά δεν πας καλά...
Οι μέρες περνούν αργά... βασανιστικά αργά. Το κουτί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μα και η ηθική ηθική.
Τα βράδυα έχουν και οι δυό τους εφιάλτες, ξυπνούν πολύ πρωί, καταϊδρωμένοι με στεγνό στόμα...
- Και τι δε θα δεινα για έναν καφέ...
Και οι δυό κοιτούν ταυτόχρονα το κουτί...
- Άκουσες χθες της ειδήσεις; πάνω από πενήντα αυτοκινητιστικά... 25 νεκροί
- Κι εκείνο το αεροπορικό;
- Ναι ναι... στο Ιράκ εξεράγει κι άλλη βόμβα...
Σιγή
Οι ώρες κοιλούν βασανιστικά... αυτή η καταραμένη καταιγίδα δεν σ' αφήνει να κάνεις ούτε μία καθαρή σκέψη...
δεν έχει σταματήσει από... αλήθεια πότε άρχισε;
- Έχω σκάσει... δεν θα 'ταν ωραία να πηγαίναμε πάλι διακοπές;
- Και που να βρούμε τον παρά;
Και οι δυό κοιτάνε για άλλη μια φορά το κουτί.
- Κανένας μαλ... θα πεθάνει που έτσι κι αλλιώς θα πέθαινε σε κανά αυτοκινητιστικό...
- Δε μπορούμε...
- Γιατί όχι... μα δεν τον γνωρίζουμε καν... τόσοι και τόσοι πεθαίνουν καθημερινός...
- Έχω να οδηγίσω αυτοκίνητο 15 χρόνια...
- Αυτό το κουρέλι το φοράω εδώ και δύο χρόνια...
- Μα δεν μπορούμε...
- Πες μου έναν λόγο, γιατί να μην μπορούμε... δεν αξίζουμε κι εμείς λίγη τύχη στην ζωή μας;
- Όλον αυτόν το καιρό αυτό σκεφτόμουν και δεν βρίσκω ούτε έναν λόγο γιατί να μην το κάνουμε...
Ησυχία. Η καταιγίδα κάνει ένα μικρό διάλειμα και στο σπίτι ακούγεται μόνο ο χτύπος του ρολογιού
που είναι κρεμασμένο στην κουζίνα... Τικ...Τακ...Τικ...Τακ...
Χωρίς να πουν τίποτα σοβαρό όλη την μέρα πέφτουν το βράδυ πάλι για ύπνο...
Αυτήν την φορά όμως δεν έχουν εφιάλτη... Ονειρεύονται πως κι αυτοί έχουν δικαίωμα στην ζωή...
Το πρωί σηκώνονται κεφάτοι και κάθονται χωρίς να μιλάνε στο τραπέζι...
Τα πράσινα μάτια έχουν ζωντανέψει και κοιτούν με λαχτάρα το κουτί...
Σηκώνεται πέρνει το κουτί και το βάζει ακριβώς στην μέση στο τραπέζι για να το φτάνουν και οι δυό...
- Πάτα το
- Γιατί εγώ, κάντο εσύ...
- Έτσι δεν θα τελειώσουμε ποτέ, ας το κάνουμε μαζί...
Ένας κεραυνός πέφτει στην διπλανή λίμνη... και οι δυό τους κρατάνε τα αυτιά τους μετά τον εκωφαντικό θόρυβο.
- Αυτός ήταν πολύ κοντά...
- Λοιπόν...
Πιάνονται από το χέρι και πατούν πολύ αργά μαζί το κουμπί...
Κρυφά πίστευαν πως μόλις το πατήσουν θα γίνει κάτι παράξενο... μια έκρηξη ή κάτι τέτοιο...
όμως δεν έγινε τίποτα... ακούγεται μόνο η βροχή που ξανάρχισε πριν λίγα λεπτά...
- Μα δεν έγινε τίποτα
- Ίσως να είναι χαλασμένο...
(Ντριιιιιιιιιννννννν)
Και οι δυό τους πετάχτηκαν με τον ήχο του κουδουνιού...
Ο επισκέπτης έχει ένα ακόμη πιο βιδωμένο χαμόγελο ( αν είναι δυνατόν σκέφτηκαν και οι δύο) και περιμένει στην εξώπορτα...
- Όπως είδα πατίσατε το κουμπί... Λοιπόν το εκατομύριο σας ανήκει και μπορείται με αυτό να κάνεται ότι καταλαβαίνεται...
Ήρθα να πάρω απλώς το κουτάκι
- Έγινε κάτι;
- Όπως σας είπα... πέθανε κάποιος τον οποίο δεν γνωρίζεται και ούτε πρόκειται να μάθεται ποτέ ποιός ήταν...
Παρότι κανονικά τώρα θα έπρεπε να ήταν υπερχαρούμενοι, κάτι στο χαμόγελο του επισκέπτη τους δημιουργεί μια έντονη ανησυχία...
- Σας εύχομαι... αχ με το εκατομύριο δεν χρειάζεσται πλέον ευχές...
- Και που θα πάτε τώρα;
- ... θα πάω σε κάποιον που δεν γνωρίζεται... και ούτε κι αυτός σας γνωρίζει...
Πόσο κοστίζει μια ζωή
- μια λίρα και μια σκέψη
πόσο κοστίζει μια πνοή
αν κάποιος σου την κλέψει;
Εγωϊσμός και βάσανα
μανίες κι εμπειρίες
θειάφι τώρα ανάσανα
για τ' όνειρα οι θυσίες.
Πόσο κοστίζει μια ζωή
στου κόσμου την σκακιέρα
5 Ευρώ και μια βοή
πνιγμένη στην μπανιέρα
Μεταλλαγμένες ηθικές
ιδεατά πλυμένα
ανάπηρες μισές αρχές
κι όνειρα πουλημένα.
Πόσο αξίζει μια ζωή
εκτός απ' την δικιά σου
ένα κουτί για την ροή
μέλλον για τα παιδιά σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | True Dimension | | | |
|
e-LENITSA!!!
30-05-2005 | :)))))))))))) | | e-LENITSA!!!
30-05-2005 | wra pire, alla wraio :) | | kapnosa-v-ainigma
30-05-2005 | ..βρε το διάβασα όλο!!! ...αλλά δε τοπιάνω το υπονοούμενο...θα σκóτωνες για τα παιδιά σου? | | Grisio
30-05-2005 | Το κείμενο χωρίζεται σε δύο μέρη, μια ιστοριούλα και το ποίημα... η ιστορία μιλάει για την ψεύτικες ηθικές μας, την αδιαφορία μας για τον πόνο τον άλλον (αν δεν τους ξέρουμε) και για την λάθος φιλοσοφία της ζωής (τι μου είναι πιο σημαντικό στην ζωή μου... βλέπε υλικά αγαθά)... αφού δεν γνωρίζω ποιός πεθαίνει, δεν είναι κάποιος δικός μου, δεν με πολυενδιαφέρει... όπως δεν ενδιαφέρει και στους υπόλοιπους αν πάθω κάτι εγώ...Το ποίημα πάει λίγο βαθύτερα... και αν μεταφράσει κανείς τον πλανητάρχη μας... για το καλό τον παιδιών μας παίζουμε λίγο ηλεκτρονικά παιχνίδια... ποιός έχει ξεχάσει της εικόνες με της τηλεκατευθυνόμενες βόμβες. Και αν κάνει κάποιος έναν παραληλισμό με τα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά μας... ωχ ωϊμέ... | | Grisio
30-05-2005 | Βέβαια τα νοήματα και οι παραλληλισμοί είναι πολύ περισσότεροι, αν κάτσω όμως να τους αναλύσω τώρα, θα βγει το σχόλιο πολλαπλάσιο του κειμένου... και ποιός το διαβάζει... | | Grisio
30-05-2005 | Μόνο ένα μικρό παράδειγμα: διάβασα πριν από μερικές μέρες στην εφημερίδα πως ο εγγονός έπνιξε την γιαγιά του στην μπανιέρα για πέντε ευρώ!!! | | Μετέωρος Άγγελος
05-06-2005 | Grisio δεξου φιλε μου τα ειλικρινα μου ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!! Οτι και να πω λιγο... Χαρηκα που σε διαβασα! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
