| |
Σε χάνω κι όλο πας προς τα πάνω
αέρας κι εκπνοή είσαι μέρας
στην ατμόσφαιρα χάνεσαι
μα δε το αισθάνεσαι
πως νύχτα πιάνεσαι
στου ύπνου
τα βρόχια
Σ' αναπνέω γλυκά τόσα χρόνια
στην οσμή που αναδίδει το γίοκλημα
η αφή σε ζητά στα σεντόνια
και η γεύση στη γλύκα οδοντόκρεμας
σε γυρεύω στ' ονείρου τους ήχους
τ΄ άηχα ακολουθώντας σου βήματα
μα σε βρίσκω μονάχα σε στίχους
που γραφτήκαν απ' του έρωτα θύματα
Λυπάμαι μα έφτασα να φοβάμαι
τον ίσκιο που είδα απόψε στον ύπνο
που λιγάκι σε θύμιζε
καθώς κοκκίνιζε
και μου ψιθύριζε
στ' αυτιά μου:
έλα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
