| |
Τις μυρωδιές ξεχνάς κάποιου αρχαίου τόπου
Με το μυαλό ενός σοφού ανθρώπου
Σαν καταιγίδα που σε δέρνει ανασαίνεις
Το Γολγοθά σου κάθε μέρα ανεβαίνεις
Να ‘σαι για πάντα δυνατός αυτό να λες
Στις δύσκολες στιγμές ποτέ μην κλαις
Μέσα στο πλήθος όλοι γύρω σου χλωμοί
Σε κατασπάραξαν και σένα οι καημοί...
Πέσανε πάνω σου κατάρες κάποιων άλλων
Κάποιον ανήθικων φιλόσοφων μεγάλων
Που σε παράτησαν στην άκρη κάποιου στίχου
Χαλκομανία στη γωνιά κόκκινου τοίχου
Αυτό το σήριαλ πρέπει να το τελειώσεις
Την τελευταία σου παράσταση να δώσεις
Σ’ ένα σανίδι άσε της καρδιάς τα φύλλα
Δώστα όλα στη σκηνή απόψε μίλα
Την τελευταία σου παράσταση να δώσεις
Αυτό το σήριαλ πρέπει να το τελειώσεις…
Σε ένα δρόμο σκοτεινό σε καρτερούνε
Τα βήματα σου όμως τώρα δεν ακούνε
Μες’ το σκοτάδι οι σκιές σου περπατούν
Μαχαίρι δίκοπο στα χέρια τους κρατούν
Θα στάξει αίμα το πορφυρό φεγγάρι
Και την πνοή με ένα χάδι θα σου πάρει
Φωνή δεν έχει τ’ όνειρο σου πια σωπαίνει
Και η ψυχή σου από το σκοτάδι βγαίνει…
Ήρθε η ώρα αυτό το έργο να τελειώσεις
Τον εαυτό σου αν χρειαστεί θα τον σκοτώσεις
Φαντάσματα χορεύουν τρελή η χαρά τους
Έχουνε μάθει να γελούν με τους θανάτους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
