| |
Ήταν η ποίηση…
Στεκόμουν απέναντι της
Κατακόκκινη
Ξέπνοη
Άφωνη κι Αδύναμη
κι ο νους μου έτρεχε στις λέξεις
Μια να βρει για να της πει
και Να σωθεί
Κι Έψαχνα με αγωνία …
Μια μελιστάλαχτη
Μια λέξη σωτήρια
Μια επίσημα ντυμένη με κουρέλια
Λίγο αλήτισσα και λίγο άπιαστη
Μια βρε παιδί μου επαναστατημένη
Κι ασυγκράτητη
Βαμμένη σ ένα τοίχο
και στολισμένη με γκράφιτι
ή κι ολόγυμνη
να τρέχει στης ψυχής τα μονοπάτια
και με τα ακροδάχτυλά της
αργά αργά να αφαιρεί
απ τις καρδιές τα αγκάθια
Μα λέξη δεν έβγαζα…
κι ένιωθα πως τώρα
θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί
Σαν να πατούσα πάνω στο νερό
μα να μην βούλιαζα…
και ναααααα
Εκεί να τη είχα
στο στόμα μου!
μια πληρωμένη απάντηση
κι έτσι όπως με κοίταζε
όλο ειρωνεία
μ αυτό το μεγαλείο της
με την υπεροχή της
και μου βγαζε γλώσσα η άθλια
και με κορόιδευε
έτσι να της την έλεγα κι εγώ λιγάκι…
(την άτιμη να μου κάνει τέτοιο παιχνίδι)
Θα την ξεφτιλίσω!
Έτσι, ήθελα να της την πω
Μου την είχε δώσει
Και πριν καλά καλά προφτάσω να το σκεφτώ
μου γύρισε το μάτι
και της το πέταξα:
«Ποίηση!»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
