| |
Αδιέξοδο το άδοξο παρών μου,στρέφομαι στο καταδικάσμενο παρελθόν μου
Μήπως και βρω έστω λίγο χρόνο που να θυμίζει εκείνη την μεταξένια απαλότητα που αγκάλιαζε με τόση στοργή την πληγωμένη στιγμή ό,που ο πόνος έκανε έρωτα με το δάκρυ.
Τι ωραία συνουσία.
Να παρακολουθείς με τόσο ενθουσιασμό να δεις τον σπόρο που θα γεννηθεί και εσυ μάταια να φιλοδοξείς να δεις τον βιασμό σου σαν ενα τρυφερό κομμάτι της ψυχής σου που σου έδωσε την απόλαυση εκείνης της ηδονής που ήταν ξεχασμένη στον χρόνο.
Μισαλόδοξα προσπαθείς να μοιάσεις σε ενα σκυλί που γαυγίζει για να ραγίσει τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Τι αστείο?
Να προσπαθείς να διασπάσεις ένα συμπαγές ρεαλιστικό φαινόμενο.
Την αδιαφορία.
Πραγματικά αστείο.
Την ώρα που ο ήλιος δύει και παίρνει την πιο βαθειά του ανάσα για να πνιγεί στον βυθό της θάλασσας ως τα ξημερώματα.
Πραγματικά αστείο.
Φοβάμαι,φοβάμαι πως αυτό που θα αντικρύσω , θα είναι αυτό που πραγματικά θέλω.
Να πεθάνω.
Τι αστείο πραγματικά.
Λουόμενος ψεύτικες συνειδήσεις αναγκάζομαι να νοιώσω συναισθήματα που δεν μου αξίζουν ή που δεν αξίζω εγώ για αυτά.
Τι αξίζει πραγματικά πολλές φορές αναρωτιέμαι?
Μα ποτέ δεν πήρα απάντηση.
Η απληστία του χρόνου με κάνει να νοιώθω αναλώσιμος στον ίδιο τον χρόνο που ολα είναι περιορισμένα στην ανάγκη.
Γι’αυτο δεν πρέπει να κουραστείς να ψάχνεις και αν κουραστείς να ψάχνεις,να ψάχνεις.
Γιατί όσο ψάχνεις βρίσκεις ότι αυτό που έψαχνες δεν πρόκειται να το βρεις ποτέ.
Μόνο σε κάτι ξεχασμένα ηλιοβασίλεματα που γεύτηκαν το σάλιο του προδομένου.
Και αλήθεια ήταν πολύ πικρό.
Πικρή και η στιγμή που συναντήθηκα στο σταυροδρόμι με τον θάνατο και του έγνεψα καταφατικά ότι αποδέχεμαι αυτό το σάπιο ον που με αναγκάσανε να γίνω.
Δεν μετανοιώνεις.
Έιναι πραγματικά αστείο.
Δεν μεγαλώνεις.
Έιναι πραγματικά αστείο.
Η μπόρα θα περάσει και τότε θα έχεις ξεπλυθεί απο κάθε αμαρτία που σε έχει βαπτίσει παιδί του πόνου.
Πραγματικά είναι αστείο.
Παιδί του πόνου.
Παιδί του πόνου και ο χρόνος έγινε σιωπή.
Περιμένωντας την κοραλένια αφή να αγγίξει οσα εγώ δεν άγγιξα ποτέ.
Βυθίστικα στην στιγμή.
Βυθίστικα στο χθες.
Ψάχνωντας να βρω το αύριο.
Χάθηκα στην αιωνιότητα και όλα γίναν πορφυρό ποτάμι με το ρέμα αντίθετο.
Η ανάσα μου έγινε πολυτέλεια.
Πάντα ηταν.
Πιάστηκα στον σκισμένο βράχο και τα ματωμένα μου χέρια έγιναν χάρτες χαμένου θησαυρού.
Χάρτες της χαμένης μου ζωής.
Ψάχνω να βρω την χαμένη μου ζωή.
Ψάχνω να βρω τους δρόμους μα η φύση με αποτρέπει και με εκδικείτε με βάναυσο τρόπο.
Με δοκιμάζει
Αντέχω.
Είμαι σκληρός.
Τα ματωμένα μου χέρια,μου υπενθιμίζουν τον πόνο,τον δρόμο για την χαμένη μου ζωή.
Μα το μίσος της αιωνιότητας δεν με αφήνει να γευτώ την στιγμή.
Γιατί η στιγμή είναι η αιωνιότητα που δεν άγγιξα ποτέ,άγγιξαν άλλοι για μένα.
Και επιμένω στην σιωπή.
Το όπλο μου για τους εχθρούς.
Ανεβαίνω πάνω στον βράχο και αγναντεύω στον ορίζοντα την στιγμή εκείνη που γεύομαι το πικρό σάλιο.
Και αυτό μου δίνει δύναμη.
Παιδί του πόνου.
Μα πόσο ακόμα θα αντέξω στην αιώνια αυτή σιωπή?
Πόσο καιρό θα με κυβερνούν?
Πραγματικά είναι αστείο.
Αφήνομαι στα πατήματα ενός χαμένου ιχνηλάτη.
Ποιος ξέρει άραγε τι έψαχνε?
Και αν βρήκε αυτό που έψαχνε ήταν αυτό που δεν βρήκε ποτέ?
Πραγματικά είναι αστείο.
Παιδί του πόνου..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
