| |
[align=center]Ούτε και εσύ μ’ αγαπάς.. όπως εκείνα τα μαραμένα τριαντάφυλλα που κανείς δεν τα ζήτησε και πόσο μάλλον τώρα.. τι κι αν τύλιξα το σώμα μου πάλι με λέξεις.. τι κι αν έγραψα όσα ήθελα να σου πω.. τι κι αν το σώμα γέμισε και η μελάνι τελείωσε..πάλι δεν τα χώρεσε όλα.. και τώρα ζητώ λησμονιά.. αυτή την λήθη επιζητώ μονάχα.. ίσως μια ευκαιρία να αρχίσω από την αρχή.. ίσως λίγο ακόμα χρόνο μέχρι να καταλάβω ξανά όσα ζω.. όλα εκείνα που με πνίγουν.. ίσως λίγο ακόμα χρόνο πριν τα δάκρυα με πνίξουν..και πως θα σβήσουν οι λέξεις από το στήθος μου..? ήδη τα δάκρυα κάνουν την μελάνι να μακραίνει.. αλλά δεν σβήνει.. τίποτα δεν με σώζει πια.. όλο κουβέντες ακούω και μου ακούγονται τόσο αστεία.. αλλά δεν γελάω.. νοιώθω τα πρόσωπο μου χλωμό και τα χέρια μου να κόβονται..χρειάζομαι κάποιον να με σώσει! Είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον..πουθενά κανείς! Σκέφτηκα πολύ ποιος μπορεί να με ακούσει..αλλά κανείς! Κοιτάζω τα αστέρια και φωνάζω, φωνάζω δυνατά.. καμία απάντηση..απλά σιωπή..δεν φοβάμαι όπως συνήθως.. νοιώθω μια ύπαρξη..άγγελος..? όχι! Νεραΐδα!!!! Έχει και φτερά!!! Με πλησιάζει.. νομίζω πως τρελαίνομαι.. [/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
