| |
Μια φιγούρα γνωστή που όλο ξεμακραίνει
απ' τις γραμμές στον πευκώνα και πιο πέρα
πίσω απ' τα μαύρα τα γυαλιά της η ημέρα
φλερτάρει παίζοντας μαζί του μεθυσμένη
Μέσα στην άνοιξη πως βρέθηκε ο χειμώνας
και κόβει βόλτες μ' ενος άγνωστου το βλέμα
άσε μου κάτι τώρα να θυμάμαι απο εσένα
πάνω σε μνήμες μιας ανάγλυφης εικόνας
Πόσες φορές μου είχες πει πως ένα λάθος
είναι σημάδι για να βρεις ποιό το σωστό
συνομωσία μιας καρδιάς που καταβάθος
έχει τον τρόπο να ξεγελάει και τον Θεό
Κόκκινους ήλιους δε θα δεις
ποτέ ξανά απ' την κουρτίνα
ούτε φεγγάρια τις σιωπής
που τραγουδούσανε για σένα
σε μια ζωή που προσπερνά
έχοντας φίλη την ρουτίνα
και της φυγής σου την στιγμή
μες του Απρίλη σου το ψέμα
μες του Απρίλη σου το ψέμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
