| |
Πέφτω στην κλίνη κουρασμένος απ'τον μόχθο,
Να ξαποστάσω τα κουρασμένα από τον δρόμο μέλη,
Μα τότε στο μυαλό μου αρχίζει ένα ταξίδι,
Δουλεύει ο νους ενώ το σώμα ακινητεί.
Γιατί όλοι τότε οι λογισμοί μου από μακρυά,
κινούν σε φλογερό προσκύνημα για 'σενα,
και τα βαριά μου βλέφαρα ανοιχτά κρατώντας
στο σκοτάδι, κοιτώ που βλέπουν οι τυφλοί.
Και να, τα μάτια της ψυχής αντίκρυ στήνουν στην όρασή μου,
που δεν βλέπει, το είδωλό σου, που σαν χρυσαφικό μετέωρο μες στην νύχτα, τη μαύρη νύχτα ξανανιώνει και ομορφαίνει.
Έτσι τη μέρα το κορμί, τη νύχτα η σκέψη, για σένα και για μένα ανάπαψη δεν βρίσκουν.
William Shakespeare
"Τα σονέτα"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
