| |
Υπάρχουν ανατολές...
που μπερδεύονται στις άκρες των δαχτύλων...
προτείνεις το βλέμμα ψηλά...
ελευθερώνεις τις σκέψεις...
στην άκρη του βορρά...
κι οι καταιγίδες απειλούν...
οι κεραυνοί τρομάζουν...
την επανάσταση των χρωμάτων...
***
Το τελευταίο παραμύθι...
ήταν μ' εξώφυλλα από σκληρό γρανίτη...
κι ένα χρώμα παράξενο...
που δεν θύμιζε παιδικά χαμόγελα...
κι η περιέργεια μ' έκανε ν' το ανοίξω...
βούλιαξαν οι σκέψεις...
σε χαράδρες σκεπασμένες από τριαντάφυλλα...
βουλιάζω σε σελίδες από καταιγίδες...
βουβούς παγετώνες...
τρομάζει η ψυχή μου...
στ' αντίκρυσμα της επόμενης σελίδας...
αντηχούν κραυγές...
κοράκια πεινασμένα σε κύκλους ασφυκτικούς...
νυχτερίδες αλλόφρονες σκεπάζουν τα μάτια...
κι οι νεράιδες μεταμορφώνονται σε σκιάχτρα...
μονάχα μιας ανάσας την γέννεση κρατώ...
βυθισμένος τρυφερά...
στο βελούδο που επικράτησε...
σαν ουράνιο τόξο στον κατατρεγμό...
αυτήν την ανάσα θέλω να δοθώ...
πνίγοντας στον ωκεανό...
το παραμύθι που πρόδωσε την καρδιά μου...
***
Άδειασα απ' τις διαγραφές της ψυχής μου...
στέρεψα απ' το κενό της εικόνας μου...
σε μια εκκένωση συν-αισθημάτων...
σχηματίζοντας μέσα μου σαν θεριό...
ένα τεράστιο...
"Γιατί"...?
να κρύβουν θλίψη τα παραμύθια...
κι οι αγάπες να υποκλίνονται...
στον λαβύρινθο μιας κόλασης...
Γιατί...?
***
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
