| |
φοινικες μοιραιων μυριων
εις αυτους που πεθαναν
για ιδεες καποτε
που σβησαν πεταξαν
σκοτεινη η σπηλια
σκιες ονειρων
οι σκλαβοι ξεχνουν
σκυβουν κεφαλι προχωρουν
αλλοι περπατανε ακομα
στα μονοπατια του κοσμου
σκονη στη σκονη
καταδικασμενοι στο δρομο
υπομνηματα σε περιθωρια σελιδων
καποτε οι αλυσιδες τριζουνε
οι χαλκαδες χρονια περασμενοι σαλευουν
ερημοι ανθρωποι προμηθεοι δεσμωτες
διχως λυτρωση διχως να κλεινει πληγη
μην παιζεις ποτε με τον ηλιο
το χερι τη φωτια να αποκτησεις
θα καεις και θα πληρωσεις
σκυψε το κεφαλι να σωθεις
σιωπη χρονια ολακερα
βουιζει ο ανεμος στα παραθυρια των αρχοντων
κορακια στα συρματα κραζουν
και στα τραπεζια τους κυλα κρασι μοχθος δικος μας
φοινικων μυριων
φλογα που σβηνει τα παντα
και απο τις στακτες φοινικες σαλευουν
μεχρι να πεθανουν ξανα μυρμηγκια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
