| |
Πώς να 'ναι εκεί πέρα στον κόσμο σου;
Σαν τη γαλαζοπράσινη δροσιά που εκπέμπουν τα μάτια σου;
Πώς γλυκαίνεις την ασχήμια της πόλης,
γύρω σου σκορπάς την ομορφιά σου...
Zεστασιά εκλύουν τα χέρια σου –
τ' άγγιγμά τους δε θα το χαρώ ποτέ
κι ο βυθός της ψυχής μου ασχημάτιστος θα μείνει για πάντα
απ’ το πάτημα της ματιάς σου,
απ’ το σφίξιμο της αγκαλιάς σου,
απ' το πάθος,
το χάδι,
τη βία σου...
Πώς να 'ναι εκεί πέρα στον κόσμο σου;
Πώς να μαντέψω με κλεμμένες ματιές,
θέαση λειψή της ομορφιάς...
Κάτι μου θυμίζει το χαμόγελό σου –
τη φωνή σου δεν άκουσα ποτέ.
Θα 'θελα να περνούσαμε ένα απόγευμα μαζί, στην κάμαρά σου,
να σε κοιτάζω να καπνίζεις,
να ξεφλουδίζεις ανέμελα μία-μία τις στιγμές.
Μα δεν υπάρχω για σένα
– [I]δεν υπάρχω[/I]·
δεν είμαι πουλί να διασχίζω τον ουρανό σου,
μουσική να κατακλύσω το στήθος σου,
όμορφο λουλούδι να μ’ αγαπήσεις,
να μ’ επιθυμείς,
να με θέλεις –
ούτε κι αθώος πια,
για να νομίζω πως σε δικαιούμαι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
