Τώρα,…
που πέφτει ένα αστέρι
και δεν μπορώ να σου το πω
έμεινα να κοιτώ τον ουρανό
σε τούτο το νυχτέρι…
Τώρα…
που η σιωπή δυνάμωσε
τα αστέρια τρεμοπαίζουν
και οι ερινύες με εμπαίζουν
το παράπονο μ' αντάμωσε…
Τώρα….
που δεν αντέχω άλλο να ζω
κρυμμένος στους ανθρώπους
και θέλω να ουρλιάξω και να βρω
καινούριους, άλλους τόπους
τώρα…
Στεγνή βροχή το σώμα μου άρχισε να καίει
η ανάμνηση η πικρή, δεν έμαθε να κλαίει
στέκει βουβή, παρατηρεί…
κύματα οι σκέψεις μου με δόρατα και βέλη
πέφτουν επάνω μου σαν τρομερή αγέλη
λύκων που παραληρεί…
Τώρα…
που δεν μπορείς να είσαι εδώ
και δεν μπορώ να σου μιλήσω
κουράγιο δεν έχω άλλο να ζήσω
της λησμονιάς αυτό το φονικό…
Τώρα…
στον εαυτό μου στέκω και μιλώ
μοιάζει παράλογη η μορφή μου
θαρρώ πάτησα την κορφή μου
και έκτοτε πέφτω και κατρακυλώ
Τώρα…
μου λείπει ακόμα πιο πολύ
η αδέσμευτη, ελεύθερη φωνή σου
και σα ζητιάνος στη ζωή σου
ζητώ χαριστική βολή
Τώρα…
μου λείπει ακόμα πιο πολύ
η αδέσμευτη, ελεύθερη φωνή σου
και σα ζητιάνος στη ζωή σου
ζητώ χαριστική βολή
.......................
::theos.:: ::hug.::
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
