| |
Παγιδευμένος στου μυαλού την απάτη
Αγριεμένος απ' τη ντόπα του καιρού
Ως το λαιμό βουτηγμένος μες στα λάθη
Κι η ζωή να μου γελάει που και που
Τι αμαρτίες, οι αμαρτίες μου πληρώνουν;
Ποια άγονη θάλασσα στο νου μου κολυμπά;
Ποια μαύρα σύννεφα τ' αστέρια μου θαμπώνουν;
Και πιο φεγγάρι μου γελά ειρωνικά;
Εγκλωβισμένος στο κόσμο μου ας μείνω
Τέσσερις τοίχοι μα απ' το παράθυρο κοιτώ
Εδώ κι εκεί θέλω ψυχή μου να σ' αφήνω
Μα είναι μεγάλο της αγάπης το κενό
Έτσι φεγγάρι μου σου δίνω την αιτία
Όλα τα σύννεφα να πάρεις παγανιά
Μέσα στη θάλασσα να ρίξεις τη σοφία
στις αμαρτίες μου το φως σου να σκορπα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
