Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Καλλ(η)στεία {ληστεία του κάλλους}
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130577 Τραγούδια, 269412 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Καλλ(η)στεία {ληστεία του κάλλους}
 
ένδοξη μέρα της υπέρλαμπρης νεότις
που 'χει σα σμήνος μαζευτεί θαρρείς στο πρόσωπό της
ετοιμασίαι, βωμολοχίαι και πανικός
το αφάν γκατέ της ομορφιάς λίαν ελληνικώς

ανάλαφρο περπάτημα, χαμόγελο στα χείλη
λάμπεις στο κάθε βήμα σου , ω παιδική μου φίλη
ω παιδική ανάμνηση καιρό με συντροφεύεις
κάνω να έρθω πιο κοντα μα εσύ με αποφεύγεις

κάτω απ' τα φλας των μηχανών, των φώτων η θερμότις
σ'αναδεικνύει, πάναστρο λίκνο της ανθρωπότις
πολλοί επεθυμήσανε μονάχα μια ματιά σου
μα εσύ τους άναψες φωτιές στο λείο αγγιγμά σου

μες τους πολλούς είμαι κι εγώ , δεν τ'απαρνιέμαι
πως στα μάτια σε κοιτώ και μέσα εκεί κοιτιέμαι
εκείθε καθρεφτίζομαι, το μέλλον αγναντεύω
και μόλις άλλος σε κοιτά άξαφνα εγώ θεριεύω

η νύχτα έπεσε βαριά, έσχατη ώρα κρίσης
ν'αναδειχθεί με σάλπιγγες η ομορφιά της φύσης
κίβδηλες δημοκρατικές διαδικασίες
προδώσαν όσες είχα προσδοκίες

χρυσά στεφάνια δεν χωράνε στα μαλλιά σου
μήτε κορδέλες να υμνούν την ομορφιά σου
ροδάνθη πλέξαν στέμματα, ποιο να πρωτοφορέσεις
όπως και να χει αγάπη μου εμένα μου αρέσεις


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 3
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.
 
monajia
28-08-2010 @ 12:20
Ανάλαφρο περπάτημα, χαμόγελο στα χείλη,
λάμπεις στο κάθε βήμα σου , ω παιδική μου φίλη,
ω παιδική ανάμνηση καιρό με συντροφεύεις,
κάνω να έρθω πιο κοντα μα εσύ με αποφεύγεις......
ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ.....
::up.:: ::up.:: ::up.::
φλοισβος
28-08-2010 @ 15:01
Πάρα πολύ δυνατό!!
ptoumassis
25-05-2011 @ 05:06
Αριστούργημα! Το λέω και το υπογράφω. Τέτοια ποιήματα εγώ ζηλεύω. Τέτοια θέλω για άμιλλα. Για συντρόφους στον πόνο της δούλεψης της Ποίησης. Της Ποίησης των ανθρώπων που κι αν χαθούν από τη γη - σαν είδος εννοώ - αυτή ίσως και να μείνει...

Παναγιώτης Τουμάσης

Υ.Γ.: Για να την βρουν οι εξωγήινοί μας φίλοι, όπως λέω σ' ένα ποίημά μου παλιό...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο