monajia
13-09-2010 @ 01:49 | Ακούει ήχο της βροχής που γρατζουνά το τζάμι
ακούει και το μίλημα στην πόρτα, του αέρα
δραπέτευσε απ’ τα χρόνια της, ακόμα μια ημέρα
και κύλισε βαρύθυμα στ’ ασίγαστο ποτάμι.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΕΝΗ ΜΟΥ,,,,ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ...ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
στίχος
13-09-2010 @ 01:50 |
::angel.:: ::angel.:: ::angel.:: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | |
elpidakwstopoulou
13-09-2010 @ 01:52 | Η μοναδικότητα της γραφής σου συναρπάζει ....
μπορώ να ονειρεύομαι πλάι σου και μ αρέσει....
με ταξιδεύεις εκεί που δεν θα μπορούσα να πάω μόνη ....
Σ ευχαριστώ για αυτό που παίρνω πάντα !!!!!!!!!!! ::theos.:: ::love.:: | |
αντικλείδι
13-09-2010 @ 02:18 | πάρα πολυ ωραίο , μπράβο σου !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | |
AETΟΣ
13-09-2010 @ 02:21 | Πάρα πολύ ωραίο!!!
Καλή εβδομάδα Ελένη.
::smile.:: ::hug.:: | |
TAS
13-09-2010 @ 03:03 | ακούστηκαν οι ήχοι της βροχής κάτω από το σεντόνι της νύχτας . .
http://www.youtube.com/watch?v=cWydM_RKgoI | |
peiraiotissa
13-09-2010 @ 03:07 | Δάκρυ θολό εκύλησε πα’ στ’ ασπρισμένο χείλι
-γιατί μωρά μου δεν μπορώ, πια να σας πω τραγούδια;
::hug.:: ::theos.:: | |
φλοισβος
13-09-2010 @ 07:16 | Εκπληκτικό!!!! | |
kleisto parathyro
13-09-2010 @ 07:37 | Μον’ άμα ακούει βήματα, σηκώνει το κεφάλι!!!!!!!!!!!!!!!!!!
κι είναι εκείνη η ώρα του δειλινού η πιό δύσκολη καλή μου.
ΠΟΙΗΜΑ!!! | |
oneiropola
13-09-2010 @ 08:10 | Ψιθύρισε τα λόγια της, κανείς δεν τα ‘χει ακούσει,
σιωπηλά τα τύλιξε της νύχτας το σεντόνι.
Μπαίνει δειλά κι’ αθόρυβα, στης μνήμης το βαγόνι
κι’ αργά – αργά βυθίζεται στης μοναξιάς το πούσι.
::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | |
Celestia
13-09-2010 @ 08:31 | Ελενη εισαι παντα τοσο μα τοσο υπεροχη που με συναρπαζεις και με κανεις να διαβαζω πολλες φορες τα αριστουργηματα σου!!!!!!!!
::love.:: ::hug.:: ::theos.:: | |
... άρα υπάρχω
13-09-2010 @ 08:51 | Συγκινητικό... όπως τα ματωμένα δειλινά...! | |
Δήμητρα
20-09-2010 @ 06:26 | Αχ φιλενάδα μου...
Έρχεται η στιγμή που εμείς πρέπει να πούμε τα τραγούδια που ακούσαμε, γι'αυτόν που μας τα τραγούδησε.
Να τ' ακούσει, να τα νιώσει, να τα θυμηθεί,
να τα έχει συντροφιά στους άγνωστους μοναχικούς δρόμους που ανοίγονται μπροστά του.
Τί άλλο να σου πω που δεν ξέρεις;
Με συγκίνησες... και είμαι ήδη σε μαύρα χάλια
αλλά χαλάλι σου λίγες σταγόνες παραπάνω! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
 |
