monajia
15-09-2010 @ 01:23 | Μα είναι εκείνα τα παιδιά.. τα στερημένα
Που ανασαίνουνε τα "θέλω" της ζωής
Φυτεύουν σπόρους μες στα δάση τα καμμένα
Και τους θεριεύουν με το πείσμα της οργής...
ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΛΟ......
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
peiraiotissa
15-09-2010 @ 01:50 | Γεια σου ρε Μαράκι....γεμάτο ευαισθησία!!!!! ::hug.:: | |
prince philip
15-09-2010 @ 01:51 |
Μα η ψυχή η παιδική δεν μεγαλώνει
Την αθωότητα σφραγίζει στην καρδιά
Μες στην σκληρότητα ραγίζει και ματώνει
Μα έχουν κράση ατσαλένια τα παιδιά !...
ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ . ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΡΑΚΙ ::yes.:: ::theos.:: | |
φλοισβος
15-09-2010 @ 02:30 | Πανέμορφο και πολύ δυνατό Μαρία!!! | |
Celestia
15-09-2010 @ 15:47 | Αριστουργημα!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
grifith
15-09-2010 @ 18:42 | πράγματι πολύ δυνατό. Ποίημα βγαλμένο από εμπειρία. | |
idroxoos
15-09-2010 @ 23:30 | Μα η ψυχή η παιδική δεν μεγαλώνει
Την αθωότητα σφραγίζει στην καρδιά
Μες στην σκληρότητα ραγίζει και ματώνει
Μα έχουν κράση ατσαλένια τα παιδιά !...
Όμως αλοίμονο αν κάποτε αλλάξουν
Κι ακολουθήσουνε τα " πρέπει " των πολλών !
Με τρόμο ψάχνουν ένα στήθος να θηλάσουν
Δίχως μητέρα.. σ' ένα στείρο παρελθόν...
με Γκρατσιέλλα....... ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Ναταλία...
16-09-2010 @ 02:03 | Αριστουργημα!!!!!!!
::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | |
 |
