Ψίθυρος από την ανάσα καθώς δραπετεύει από το υγρό κελί της και μελωδίες από άχορδη κιθάρα να την συνοδεύει στην αιωνιότητα. Ο πυρετός ζεσταίνει το μέτωπο, τα πάντα όλα γυρνούν τόσο γρήγορα και πάντα σταματούν στο ίδιο σημείο. Η μάσκα απέναντι κατακρίνει το χορό των φαντασμάτων , ο καθρέπτης , η απεικόνιση της θλιβερής πραγματικότητας ενός διαμελισμένου προσώπου. Βήματα ακούγονται απ, το διπλανό δωμάτιο. Σημεία ζωής! Φωνή να σιγοτραγουδά τον επιτάφιο της. Απότομος κρότος, η απόλυτη σιγή. Κόκκινη μπογιά στους τοίχους ολόγυρα λέξεις χαραγμένες σε τσαλακωμένο χαρτί
Με το όνομα ;
ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ……………..
Χειρουργείς τη σκέψη μου
Με μολυσμένο νυστέρι
Καρδιά κομμάτια έκανες
Ψυχής ελπίδα έδινες
Με πέθαινες δεν έβλεπα
Στα χέρια τι κρατούσες
Το σώμα μου ψηλάφιζες
Το νου αλλού πλανούσες
Φάρμακο δυνατό μου έδινες
Τους πόνους μου ν’ αντέξω
Τα μάτια να μη βλέπουνε
Το σώμα που σκορπούσες
Όνειρο κακό μες στη ζωή
Για μένα ήσουν πάντα
Γιατρεύτηκα σε χαιρετώ
Αντίο γλυκιά μπαλάντα
