| |
1
Είπαν κάποτε θ'αναστηθείς, θ'ανοίξεις
το λουλούδι που μαράθηκε πεταμένο στα σκουπίδια
Μέσα απ'τις τσέπες σου αντιλαλούν οι χτύποι
της καρδιάς σου, που ψυχωραγούν κραυγάζοντας
με γέλιο βραχνό στο πλήθος...
Στις σκονισμένες ντουλάπες της ιστορίας σου
ψάχνεις την δικαίωση, σε θρήνους σιωπηλούς
πάνω στην έρημο των ψυχών που άφησες πίσω σου
Τόσα και τόσα χρόνια πέρασαν για να το καταλάβεις
οτι στα τόσο δα μικρά βρίσκεις την γαλήνη σου.
Σ'ένα χτύπο της παλάμης, σ'ένα βήμα, στον
γυλισμένο δρόμο της βροχής
Είναι πολλά που θέλω ν'απαντήσω για να πληγωθείς
και να μιλήσεις, πως έχεις άδικο να πείς
για ν'αναστήσεις την πικραμένη σου ψυχή
Όλοι εδώ ξέρουμε πως τίποτα δεν νικά τον θάνατο
και τίποτα δεν αναστένει την ζωή.
Χιονισμένη απ'άκρου, σ'άκρου η ψυχή σου
ψάχνει την ζέστη μέσα στο κρύο των καιρών
Ψάχνει να βρεί το στίγμα, την πληγή
Να την δέσει καλά και να τη γιατρέψει
μέσα απ'τον πόνο.
Γερμένη πάνω σ'ένα όνειρο, κοντεύει να γκρεμιστεί
Τι την κοιτάτε;! Πιάστε την! Θα σκοτωθεί!
Κι ύστερα σιωπή...
2
Να! Τώρα δα σηκώθηκε και πάει σ'άλλα μέρη,
μα ο νους της είναι εδώ! Εδώ γεννήθηκε,
εδώ μεγάλωσε χωρίς να ζητάει πολλά.
Τώρα που αρχίζει να γερνά τα θέλει όλα
μα δεν μπορεί να τα γευτεί
Αυτή είναι η μοίρα της. Να γεννιέται,
να θεριεύει και να χτυπά με λύσσα
τα παιδιά της. Κι όχι πως κάνανε
και τίποτα κακό, απλώς της είπαν την αλήθεια.
Εκείνη πάντοτε πονά, και θα πονά, και θα πονά...
Μέσα από πόνους προχωρά και θεριεύει
δίχως να ζητά την λύπηση κανενός.
Μητριά λεχώνα, που πάντα αγριεύει
και στο νου σου γελιέσε με ψέμα.
Ψέμα ορθό με πατερίτσες και η πληγή
δεν γιατρεύεται στα πόδια...
Συνεχίζεις να την πονάς
κι αυτή όλο στον δίκιο, το άδικο να βρεί
3
Εδώ κάποιοι μιλούν για μοιρασιά
κάποιοι μιλούν για ψέμα.
Ψέμα που όλοι τ'αγαπούν κι όλοι το θέλουν
Το ψέμα πείθει καλύτερα απ'την αλήθεια.
Αλήθεια που σε πονά και σε σκοτώνει
όταν την πιστέψεις και την αγαπάς.
Και ρωτάς: "Αγάπη τι θα πεί;"
κι απαντάς: "Να προσμένεις την αλήθεια
για να σωθείς"
Ψέμα ή Αλήθεια;, Αλήθεια ή ψέμα;.
Ποιός θα σε πιστέψει τι είναι αληθινό.
Παλιότερα μπορούσαν να σ'απαντήσουν,
τώρα φοβάμαι μην κάνω κανά κακό.
Γινόμενο και άρθροισμα κανένα
δεν υπάάρχουν αριθμοί.
Έχω πάψει πια να μετρώ.
Για μένα νούμερα δεν είναι οι άνθρωποι
Θέλω για μια ακόμα φορά τους άνθρωπους
μέσα στα μάτια να τους κοιτώ
Άξιζε σ'αυτούς τους δύσμοιρους
ένας καλύτερος δρόμος για να σωθούν
Υπάρχει ένας δεσμός των ψυχών
κι όχι άμυαλος ρυθμός των ιδεών
4
Μέσα από τον ουρανό αντιλαλούν τ'αστέρια
Χαμογελούν και μας κοιτούν αστραυτερά
Σα να μιλούν σε κάποιον, ξεχασμένα.
Σ'όλα αυτά που λάμπουν βρίσκουμαι
το νόημα, την πηγή, το νερό, το χώμα
Σ'αυτά που είναι γύρω μας και μέσα μας.
Παντού!
Και οι ευχές να μας ακολουθάνε
σαν τους σταυρούς που φοράμε
στους λαιμούς μας.
Μαζί, σαν τώρα ενωμένοι στην ίδια μοίρα
καλούμαστε να ζήσουμε, για να αφήσουμε
ένα στίγμα...
Το στίγμα της στιγμής.
Της ίδιας μας της ψυχής που μετρά τις μέρες
με τον κόσμο των νέων καιρών, στην ολοκλήρωση
του ζωτικού μας σύμπαντος.
Μ'ένα λουλούδι κόκκινο, μ'ένα σεντόνι άσπρο.
5
Τιμωρός και τιμωριμένος κάτω απ'τον ίδιο κόσμο
και ποιός το άξιζε πολύ για να τιμωριθεί
Είναι τα λόγια του τιμωρού πιο ανθρώπινα
ή του τιμωριμένου παράλογα.
Ανθρώπινα και παράλογα μαζί έγιναν ένα.
Μπροστά στην δόξα, η τιμή
παλεύει με την "φτώχια" του μυαλού
Και ποιός την νίκησε για ν'ανταμιφθεί;
Να σου πώ εγώ; ΚΑΝΕΝΑΣ!
6
Γεννιέσαι μέσα στη ζωή, ζωή κι εσύ να δώσεις
Κι αντί να σε μορφόνουνε σου λένε: "Θα πληρώσεις"
Δεν ξέρεις γιατί μα εσύ ότι έχεις να δώσεις
θα δώσεις, ακόμη και την ίδια σου ζωή.
Τότε γιατί γεννήθηκες, το νού σου να πληγώνεις;
Μην πληρώσεις τίποτα για την ζωή σου, μονάχα έλα.
Για να σου δείξω πως θα ζήσεις από 'δω και πέρα.
7
Τελειώνοντας θέλω να πω, για εκείνα που πιστεύεις:
Για την ζωή, τον θάνατο, την πατρίδα, το ψέμα,
την πιστη, την δικαίωση και την γέννα.
Σε ποιά απ'όλα αυτά μπορείς να βασιστείς και να 'ρθεις
να μου δείξεις, πια είναι τ'αγαθά αυτά που θες να τα ορίσεις;
ΕΧΑΣΕΣ! Αν πιστέψεις σ'όλα αυτά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
