| |
Μια παράξενη σχεδία διασχίζει τα ιερά νερά,
φορτωμένη με ένοχα βλέμματα,προμήθειες της οργής,
συναρμολογημένα κομμάτια από θεολογία, ποίηση,
τραγούδια λατρευτικά.
Γύρω από τη Συνάντηση, το τρυφερό μοιρολόι των δειλινών,
το κρασί και η λύπη της Μεγάλης Παρασκευής.
Η ανάλυση του καιρού φέρνει τη συστολή και τη διαστολή
της πρώτης, της δεύτερης , της τρίτης ημέρας.
Απομένουν λίγα κάρβουνα από τη χριστουγεννιάτικη φωτιά,
τα γειρατειά , η λάμπα, τα βελούδα , τα έσοδα της πίκρας,
ο εξερευνητής με την πλούσια δράση
σ'αυτό το στενάχωρο λιβάδι των ορατών.
Τ'αμπέλια του φεγγαριού, οι εορταστικοί αντίλαλοι,
η περηφάνια και η ανταμοιβή
κλείστηκαν στο μυστήριο της αγωνίας για την επαφή του Θεού.
Θα 'ρθει άραγε πάλι ο Φεγγαρής
να παίξει με τα μαύρα μαλλιά της νύχτας,
ν'αλετρίσει τα όνειρα των κοριτσιών;
Πότε οι χτύποι της καρδιάς μας θα ψηλώσουν σαν τα κυπαρίσσια;
*
19.2.2000
πηγή:Από τη Στήλη Γράμματα αναγνωστών / Καθημερινή
Ποιός χρειάζεται τον Ματθαίο Μουντέ;
Τον Ματθαίο Μουντέ που έφυγε οι περισσότεροι δεν τον γνωρίζατε.
Αυτές τις ημέρες θα ακούσετε κάτι γι'αυτόν.Θα κλάψουν φωναχτά άνθρωποι που αγάπησε και άνθρωποι που τον αγάπησαν,αλλά και άνθρωποι που η ζωή τους αντιπάλευε τις αρχές του.
Θα πουν όλοι τι καλός δάσκαλος και τι μεγάλος ποιητής και αγαπημένος φίλος ήταν.Θα ησυχάσει όμως η επικείμενη έξαρση.Θα γυρίσουμε όλοι στις σοβαρές ασχολίες μας.
Η αδιαφορία αυτή θα είναι δίκαιη.Ο Μουντές υπήρξε παράταιρος και άχρηστος για τον χρόνο μας,-ότι ανόμοιος τοις άλλοις ο βίος αυτού και εξηλλαγμέναι αι τριβοί αυτού-.
Ο Μουντές συγκολλούσε λέξεις, όχι μηχανές.Ο Μουντές χάριζε ιστορίες, δεν παρείχε εξαργυρωτέες πληροφορίες.Ο Μουντές ήταν ποιητής όχι παραγωγός.
Έχουν πεί ότι ο καρπός της ποίησης είναι η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι.Εάν τούτο είναι αλήθεια,αποδεικνύει μόνον πόσο άσκοπη η ποίηση είναι.Ο καιρός απαιτεί να έχουμε μονωμένες της ψυχές μας για να μην ανταλλάσσουν επιθυμίες, αμφιβολίες και μεταμέλειες περιττές.Ο δρόμος μας πρέπει να είναι ένας, καθαρός,στρωμένος με νούμερα.Το τέλος του να είναι αποτέλεσμα της πρόσθεσης.
Μόνον οι ηττημένοι της εποχής θα ισχυριστούν ότι ο θάνατος του Μουντέ τους στέρησε όσο η συντροφιά του τους πλούτιζε.Οι επιτυχημένοι ξέρουν να μας το πουν:με λέξεις και εικόνες δεν πλουτίζουμε,δεν προοδεύουμε με γέλιο.
Όλοι όσοι ακούσαμε ή διαβάσαμε τον Μουντέ, όλοι όσοι ζεσταθήκαμε από το πρόσωπο του και το λόγο,το δικό του λόγο και αυτό των άλλων ποιητών που με την χάρη του μετέδιδε,όλοι όσοι είχαμε την ευχή του, είμαστε ηττημένοι.Δύο πράγματα μόνο κερδίσαμε:τις τύψεις που δεν καθίσαμε λίγο ακόμα μαζί του.Και την παρηγοριά ότι τουλάχιστον ο θάνατος υποκλίνεται στην ποίηση που η ζωή σκληρά αγνοεί.
Γιατί το τέλος της κατά Μουντέ ζωής δεν είναι νούμερα αλλά ποίηση:τα γειρατειά,η λάμπα,τα βελούδα,τα έσοδα της πίκρας.Και όπως ο Σέλει μας αποκάλυψε,ένα ποίημα είναι η ακριβής εικόνα της ζωής που εκφράζεται στην αιώνια αλήθεια της.
Έτσι ο Αποφασίζων είδε ότι ήταν υπερβολή για τον Μουντέ να ζήσει ότι έγραψε.Και ο δάσκαλος μας έφυγε στα 65 του χρόνια,πριν τον αλλάξει ο χρόνος.Έφυγε πριν χαθεί το φώς του απογεύματος της Πέμπτης:Ούτε στα γειρατειά ενέδωσε ούτε τη λάμπα χρειάστηκε να ανάψει.
Τα βελούδα δεν τα φόρεσε.Και μόλις που είχε αρχίσει να συλλέγει τα έσοδα της πίκρας.
Φώτης Α. Καραγιαννόπουλος
μαθητής του Ματθαίου Μουντέ
Αθήνα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
