| |
Βαθύναμε εμείς οι άνθρωποι
αργά αργά να μπαινοβγαίνουμε στο μέσα και το έξω της καρδιάς μας
κι όσα χρόνια μας πάρει
κι όσα λόγια αγκαλιάσουμε...
Γιατί είναι τόσο μαύρος ο ουρανός
κι εγώ σε ποιο φεγγάρι ανήκω
δεν πρόλαβα να τα μετρήσω τ'αστέρια σού ορκίζομαι
βαρέθηκα να κοιμίζω τη μελαγχολία μου κάθε βράδυ
και να στεγνώνω τα φτερά μου που πατώνουν ακόμα
Πως να περπατήσω;
Δως μου δύναμη πριν πέσει και το τελευταίο φύλλο μου
χάνομαι..θωρρείς τα μάτια μου;
τελειώνω..
βαθύναμε εμείς οι άνθρωποι μέσα στη μοναξιά
κι αυτός ο ουρανός δεν λέει ν'ανάψει
με καταδίκασε να μετράω τ'αστέρια του
πάλι και πάλι απ'την αρχή
τόσους χειμώνες άπλωσε στα πόδια μου μπροστά
μου πήρε και μου σήκωσε τα αισθήματα..
Βαθύναμε εμείς οι άνθρωποι
νυχτώσαμε να κυνηγάμε νεράιδες
και να στεγνώνουμε τα φτερά μας
μπας και μας δοθεί η ευκαιρία να πετάξουμε
όχι..χρυσόσκονη δεν έχει αυτός εδώ ο κόσμος
και τα μαλλιά δεν πέφτουν ξέμπλεκα στους ώμους
παρά τζιβιασμένα μπρος στα μάτια
Η υπερευαισθησία θα με καταπιεί εμένα
καθώς σκοτώνεις ένα ένα τα πουλιά που στέλνουν τα όνειρά μου
Με μεγάλωσες απότομα και δεν πρόλαβες να μου τελειώσεις το παραμύθι
Είχα μια αγαπούλα
τόση δα σ'ολόκληρο το κόσμο
που κένταγε στο μαξιλάρι μου ύπνους απαλούς
και στόλιζε μ'ελπίδες την καρδιά μου
Όταν γλυκοχάραζε ντυνόταν πεταλούδα
πετούσε και μεγάλωνε..
Είχα μια αγαπούλα,
που κι αν γεννήθηκε μικρή
ν'ανθίζει τα κατάφερνε ολάκερο χειμώνα
και να μοσχοβολά τον ουρανό νεράτζι κι έρωτα..
Με μεγάλωσες απότομα και δεν πρόλαβες το παραμύθι να τελειώσεις
λυπάμαι μα χάθηκα..
δεν άπλωσε το χέρι ο ουρανός να με μαζέψει
μου άφησε μια αγάπη μισοφέγγαρο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
