| |
Στερέψανε τα λόγια μέσ' από άνοστη μπαλάντα
Πέρνω ρίσκο και τραβώ της κάθε εικόνας την λεζάντα
Διχασμένο ικετήριο πικρά ομοιάζει η ψυχή μου
Σε σφαιριστήριο στοιχημάτισαν με μόχθο τη πτυχή μου.
Να' ταν μια μέρα μου αντάξια της φύσης
Διόλου να μη σ' άφηνα για να φυγομαχήσεις
Να ξέφευγα και εγώ απο μια μέρα καληνύχτας
Να χανόμουνα σαν να' μουνα σταγόνα από πλημμύρα.
Τώρα μονάχη περπατώ σε δρόμους με κηρώσεις
Φεύγω για το αύριο προτού το χθες μου ξημερώσει
Πικρά κτυπάς και κυβερνάς και εμέν' αυτ' όλο με πτοεί
Είναι φορές που σαν ληγμένο διαβατήριο είν' η ζωή.
Σ' ώρες αιχμής, μέσα στ' αμάχυτο σε βάπτησα ρηχό
Μα σαν αντίλαλος στ' αυτί θερμά ψηθύριζ΄ η ηχό
Και εμείς οι δυό, απλοί πεζοί μιας σκάρτης φαντασίας
Σαν ιχνηλάτες σ' ανασκαφή που βρίσκουν και χάνουν ποικιλία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
