| |
Ανάθεμα π’αναόρεψα της γης το νέφος πού’χει...που μαντατεύει τα βουνά και κρύβει το χορτάρι...ανάθεμα που περπάτησα το γύρο της σελήνης...τον Άμλετ που ονόμασα όφη του παραδείσου...που κοίταξα στο μέλλον μου κι είδα τη Νεφερτίτη...ανάθεμα τα τάλαρα...τις λίρες των ανθρώπων...που χάθηκε η λεβεντιά πέθανε τ’αντριλίκι...ανάθεμα τους έρωτες που πέθαναν σιμά μου...κανείς τους δεν κατάλαβε γιατί τους εξεχάσαν...παιδιά που τώρα αρχίζουνε...παιδιά που εγεράσαν...αγόρια που πασκίζουνε...κορίτσια που γεννούνε...ανάθεμα το διάολο πού’ναι της φαντασίας...ανάθεμα το θίασο τα έργα του που παίζει...ανάθεμά τον το θεό που νόμισε την αγάπη...που γέννησε το ψυχικό βασίλειο του θανάτου...αν πίστευα θα έλεγα ένας υπάρχει...ένας...ο εαυτός που έπλασε το σχετικό το γύρω...τα πάντα πού’δε όπως τού ‘κατσε και κλαίει τη λογική του...ανάθεμα τα χνώτα σας...το γένος των ανθρώπων...εξηλειφθείτε γρήγορα να δει ο πλανήτης άσπρο...το φως που μου το σβήσατε σαν θώραγα τον ήλιο...μαζέψου στο κρεβάτι σου τύλιξε τα μακρά σου...αγκάλιασε την αγάπη σου και πέσε στα όνειρά σου...και ‘σύ που μόνος έκλαψες και δεν είδες άσπρη μέρα ησύχασε και μύρισε ατόφιο τον αέρα...μαζί θα του ζητήσουμε εξηγήσεις εις την κρίση...
16/03/09 Για τον Αντώνη...που κοίταξε τη ζωή βαθιά στα μάτια...και μετά την έριξε στο κρεβάτι του...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
