Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Η Πόλη επάνω
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130617 Τραγούδια, 269435 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Η Πόλη επάνω
 
[align=center][B][I]Ήταν εκείνη τη μέρα που η ομίχλη
είχε αγκαλιάσει θαρρείς τη μικρή μας πόλη
και η υγρασία έσταζε απ'τα φύλλα των δέντρων
σα δάκρυα θλιμμένα αναμνήσεων
από έρωτες και αγάπες, χαμένες,
από όλους όσους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν
και έφυγαν.
Και εγώ, περπατούσα στα σύννεφα
έτσι η πόλη μου έμοιαζε
σα να υψώθηκε ξαφνικά σε ουρανό χειμωνιάτικο.
Και δεν έμοιαζε πιά άσχημη
ούτε θλιβερή και κακή.
Είχε γίνει μιά μελαγχολική
συννεφούπολη ονειρική.
Και σε κάθε μου βήμα έβλεπα και άλλο φως να ανάβει
και άλλο φως πίσω μου άφηνα
και έμοιαζαν λες σα φωτάκια φάρων
σε ομιχλώδη ερημικά νησιά στη Σκωτία
ή κάπου αλλού που δε ξέρω που είναι
και είδα μόνο σε ένα όνειρο
μία νύχτα που κοιμήθηκα με σκέψεις μελαγχολικές
ποτισμένες με άρωμα κονιάκ
και θυμιάματος από φύλλα καπνού.
Και απλώνοταν παντού μιά σιωπή ταφική
και όμως τόσο μαγευτική
που και οι σκέψεις σιωπούσαν ακόμη
μη τη τρομάξουν και τη διώξουν και χαθεί
και αυτή μαζί με τη πόλη.
Ήταν εκείνη τη μέρα
που στο επόμενο βήμα μου σε είδα
να βγαίνεις μέσα από την ομίχλη
με λευκό πρόσωπο και ολόλευκα ρούχα
και ήταν σα να μην είχες ποτέ γεννηθεί
μα σα να σε έφτιαξε η ομίχλη
αυτή ακριβώς τη στιγμή μπροστά μου.
Ναι είπα αμέσως μετά που χάθηκες μέσα της
αυτή ήταν
της ομίχλης η κόρη
και την επόμενη στιγμή έβρισα σιωπηλά τον Γιάννη
γιά κάτι απίθανα πράγματα που φαντάζεται
και δεν έκανα άλλο βήμα
έμεινα γιά ώρα εκεί μυρίζοντας άρωμα πεύκου βρεγμένου
και το δικό σου
Και η ομίχλη με είχε αγκαλιάσει ολόκληρο και έκρυβε
από μάτια αδιάκριτα
έτσι όπως στεκόμουν ακίνητος και αναρωτιόμουν
αν ταιριάζουν τα μπλε μάτια σε ένα λευκό πρόσωπο
και αν σε είδα πραγματικά ή σε φαντάστηκα
και αν στα αλήθεια η πόλη μας έχει αποκτήσει
μιά προβολή ουράνια που δε μπορούμε
δε θα αφήσει η ομίχλη να δούμε.
Και ήταν εκείνη τη μέρα που πρωτοπίστεψα
σε αγγέλους και σε φαντάσματα
στη δική μου παράνοια.
Ήταν εκείνη η ημέρα που η ομίχλη μπήκε μέσα μου
και δε βγήκε ποτέ, ποτέ δε την άφησα.
Ήταν μιά ημέρα με ομίχλη τόσο ίδια με σήμερα.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Σε κάθε στίχο μου υπάρχει ένας ψύλλος
 
stigmi
23-12-2010 @ 12:20
Θα σταθώ στο "ήταν σα να μην είχες ποτέ γεννηθεί"!!!!!!
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο!
Καλές γιορτές!
ψιτ-ψιτ
23-12-2010 @ 12:23
....!!!!
monajia
23-12-2010 @ 13:04
ΦΟΒΕΡΟ...........................
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ..........................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
corazón rota
23-12-2010 @ 13:14
μία νύχτα που κοιμήθηκα με σκέψεις μελαγχολικές
ποτισμένες με άρωμα κονιάκ
και θυμιάματος από φύλλα καπνού.

Μου θυμησε εμενα!Αντικαταστω με κρασι ομως.
Εκπληκτικο!Μπραβο! ::up.:: ::theos.::
Καλες Γιορτες ::xmas.::
στίχος
23-12-2010 @ 13:43
Και ήταν εκείνη τη μέρα που πρωτοπίστεψα
σε αγγέλους και σε φαντάσματα
στη δική μου παράνοια.
Ήταν εκείνη η ημέρα που η ομίχλη μπήκε μέσα μου
και δε βγήκε ποτέ, ποτέ δε την άφησα.
Ήταν μιά ημέρα με ομίχλη τόσο ίδια με σήμερα.

Καλά Χριστούγεννα Γιάννη............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::xmas.:: ::angel.:: ::xmas.::
sharon
23-12-2010 @ 16:01
Ήταν εκείνη η ημέρα που η ομίχλη μπήκε μέσα μου
και δε βγήκε ποτέ, ποτέ δε την άφησα.
Ήταν μιά ημέρα με ομίχλη τόσο ίδια με σήμερα.

Πανέμορφο όλο !
Καλά Χριστούγεννα !
ΚατεριναΘεωνα
23-12-2010 @ 18:56
Και απλώνοταν παντού μιά σιωπή ταφική

μήπως όταν συνέβη αυτό περνούσες απο νεκροταφείο?εγω πάντως
φοβόμουν να περάσω όταν ζούσα ::laugh.


έτσι όπως στεκόμουν ακίνητος και αναρωτιόμουν
αν ταιριάζουν τα μπλε μάτια σε ένα λευκό πρόσωπο

Κανονικα,μονο σε πολυ λευκο προσωπο ταιριάζουν τα μπλε μάτια
πριν απο μερικα χρόνια διατυπώθηκαν και θεωριες γι αυτό,οταν
βρέθηκε πολύ χιλιετιες διατηρημενο μεσα στους παγους της βόρειας
ευρωπης το πτώμα μιας προιστορικης νεαρής γυναίκας,είχε πολυ
άσπρο πρόσωπο και μπλε ματια.
::yes.::
πρωτοτυπο και ατμοσφαιρικό......το γραπτό σου
καλά χριστούγεννα Γιαννάκη!!! ::xmas.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο