| |
| | Έμαθα να πατάω τα σκαθάρια |  | | | γραμμένο με την πένα της αδελφούλας μου ...δώρο από εκείνη ! | | |
[I][B]Έμαθα να πατάω τα σκαθάρια
~~
Υπάρχει μόνο ένα τρόπος να καθαρίσεις την πένα απ’ το ξεραμένο μελάνι. Να φτύνεις, να φτύνεις, να φτύνεις αίμα και μνήμες κι όλο το ζουμί απ’ τις πληγές πάνω στη μύτη της και μετά να τη σκουπίζεις με το κωλόχαρτο που έχεις γράψει τ’ όνομά της για ενθύμιο. Κι ύστερα να τινάζεις, να τινάζεις, να τινάζεις ...μέχρι να βγει όλο το υγρό, μέχρι την τελευταία σταγόνα σπέρματος. Χύνω! Αίμα, δάκρυα, ιδρώτα, σκέψεις, μελάνι, coca-cola πάνω στο μάρμαρο, οινόπνευμα στις πληγές και πάνω στα μυρμήγκια για να τα εξαγνίσω. Φτύνω! Σάλιο, φλέγματα, γουλιές βότκας και σταγόνες σπέρματος πάνω στο πρόσωπό μου μπας και ξυπνήσω. Κοιτάζω τον αδικημένο μου εαυτό μπροστά στον καθρέπτη και ριγώ. Εγώ ...που άλλοτε πετούσα κι έτρεχα και πήδαγα και μ’ ένα σάλτο μπορούσα να σου μαζέψω όλα τα λουλούδια του παραδείσου κι όλο τον κόσμο να στον δώσω στις χούφτες. Εδώ, κοιτάζω το γερασμένο μου πρόσωπο και τα ρυτιδιασμένα μου χαρακτηριστικά των τριάντα-κάτι και ξαφνιάζομαι, ενώ οι σακούλες από τα δάκρυα στα μάτια, μου επιβεβαιώνουν ότι πέρασε καιρός. Πέρα από τα μαγεμένα βουνά της ονειρικής φαντασίας των ερωτευμένων, υπάρχει πάντα ένας μεγάλος γκρι καταρράκτης γεμάτος ξεψυχισμένα κορμιά, που παρασέρνει και το δικό σου στο διάβα του ασταμάτητα. Κατρακυλάς, κατρακυλάς, κατρακυλάς μέχρι να προσγειωθείς ανώμαλα στη λίμνη με τις πετρούλες. Εκεί ανάμεσα στα μαγικά βατραχάκια, ανακαλύπτεις μετά λύπης σου πως τελικά ήσουν μόνος μέχρι σήμερα κι όλα αυτά στο παραμύθι που έζησες ήταν αποκυήματα της φαντασίας σου. Ξύπνα κορόιδο! Οι αδύναμοι σ’ αυτή τη χώρα πατιούνται σα τα σκαθάρια κι εγώ έμαθα να τα λιώνω για να νιώθω πιο δυνατός. Εδώ σ’ αυτή τη χώρα με την τόση ερημιά και αποξένωση, δεν υπάρχει παρά μόνο ένας τρόπος να νικήσεις την κατάθλιψη. Όταν λοιπόν τα ‘χεις τσούξει μέχρι αηδίας, γυρίζεις τη μύτη της πένας σου πάνω στις φλέβες του χεριού σου και τις κόβεις... “λοξοδρόμησε” θα πει ύστερα κάποιος μεγάλος ποιητής, “λοξοδρόμησε ο στίχος και του έφυγε πάνω στη σάρκα ..πήγε να γράψει τη ζωή πάνω στο σώμα του...να κάνει αυτοβιογραφία με τον κονδυλοφόρο. Απ’ το να γράφει με αίμα, τι να το χύνει στα πατώματα να μπολιαστούν με στίχους...” Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να σβήσεις τη λύπη σου κι ο,τι σε πλήγωσε ..φεύγεις, κλείνεις με δύναμη την πόρτα πίσω σου, να κάνει όμως ένα σατανικό θόρυβο, κι έπειτα μπαίνεις στη σάλα των πεθαμένων.... οι καλύτεροι έσονται πρώτοι! Κι όλα αυτά, όοοοοοοολα αυτά, τι, επειδή πληγωθήκαμε; όοοοολα αυτά επειδή αγαπήσαμε και νιώσαμε ότι μας πρόδωσαν; όοοοολα αυτά επειδή πιστέψαμε ότι ποδοπατήσανε τα αισθήματά μας ωσάν σκουλήκι που βρέθηκε δίπλα σ’ ένα ανθρώπινο πόδι και επιχείρησε με μίσος να το συνθλίψει κάτω από τις σόλες του κάνοντας κυκλικές κινήσεις με το παπούτσι του; Όλα αυτά επειδή σφάλαμε, επειδή μαλώσαμε, επειδή σφαχτήκαμε, επειδή την πατήσαμε ή επειδή ερωτευτήκαμε; Ή επειδή φυλακίστηκε για πάντα η ψυχή μας στην ψυχή ενός άλλου ανθρώπου που αγαπήσαμε και μισήσαμε και ξαναγαπήσαμε και ξαναμισήσαμε και την ξαναπατήσαμε; Ξέρεις, δεν έχουν όλες οι καταστάσεις αρχή, μέση και τέλος, αρμονική συμβίωση, αλληλουχία, κατάνυξη, σεβασμό, σύνδεση ...δεν απαντούνται όλα λογικά και δεν τελειώνουν όλα σκάρτα ...γιατί το τέλος έρχεται με το θάνατο. Το ‘ξερες; Παλέψαμε πολύ για να φτάσουμε ως εδώ κι είναι εύκολο όλα να διαλυθούν μέσα σε μια στιγμή. Το δύσκολο είναι να τα χτίσεις ...το δύσκολο είναι να μάθεις ν’ αγαπάς ...εύκολο είναι να μισήσεις, αλλά χωρίς να σταματήσεις ν’ αγαπάς! Βλέπεις, όλος ο κόσμος είναι γεμάτος αντιφάσεις. Πήξαμε στην ανεξαρτησία και τη μαλακία. Δε μάθαμε να ερωτευόμαστε για το “γαμώτο” αλλά μάθαμε να πηδιόμαστε απ’ το Λύκειο! Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να καθαρίσεις την ψυχή σου, βουτώντας την μέσα στη λεκάνη του ησυχαστηρίου σου, εκεί που πλένεις την μπουγάδα και πλένεις και σκέφτεσαι με τις ώρες και τρίβεις και ξεπλένεις ...μνήμες, φίλους, γκόμενους, οικογένεια, γνωστούς, το βρόμικο το κορμί σου, τα γεννετικά σου όργια, το στόμα απ’ τις πίπες που ‘χεις πει κατά καιρούς.. όλα μέσα στη λεκάνη αυτή μπαίνουν! Κι ύστερα σηκώνεις ένδοξα την ψυχή σου κι όρθια σαν μπλούζα ενώ βροντοφωνάζεις “επιτέλους έφυγαν όλοι οι λεκέδες ...” μέχρι να ξαναβρομίσει πάλι...! Πήξαμε στη μαλακία! ..αυτός ο κόσμος κάτι έχει πλέον ...και σίγουρα κάτι έχει μέσα το ποτό που πίνω τώρα δα...
γιώργος_κ[/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
Γιώργος_Κ
25-12-2010 @ 11:38 | Χρόνια πολλά και καλά! Καλές γιορτές να έχουμε ... | | corazón rota
25-12-2010 @ 11:38 | ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ!!!!!Μπραβο σου. ΠΟλυ ωραιο!! ::up.::
Καλα Χριστουγεννα ::xmas.:: | | monajia
25-12-2010 @ 11:55 | ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ..........................
::xmas.:: ::xmas.:: ::xmas.:: | | Pavlos Melas
25-12-2010 @ 12:05 | χρόνια πολλά ΓΙΩΡΓΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | στίχος
25-12-2010 @ 12:20 | ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ................ ::xmas.:: ::theos.:: ::yes.:: | | black.rose
25-12-2010 @ 12:27 | Ζωγραφισες αδελφουλη.
Πραγματικα παρεδωσες την ψυχη σου στο μελανι.
Δεν ξερω ισως ειναι γουρλιδικη τελικα η πενα μου,
και καθως στο ησυχαστηριο το δακρυ σου σταζει και λεκιαζει
το χαρτι με τις αραδες, νοερα ειμαι εκει, και χαρη στην πενα,
βγαζεις το πονο που με τα χειλη δεν μπορεις να εκφρασεις.
Να σαι παντα καλα αδελφουλη,αυτο ευχομαι μονο,
ποτε να μην ξανανιωσεις τοσο πονο! ::smile.::
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ! ::hug.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
25-12-2010 @ 12:32 | Καλα Χριστουγεννα
::xmas.:: ::xmas.:: ::xmas.:: | | idroxoos
25-12-2010 @ 12:47 | πολύ όμορφο Γιώργο .....χρόνια πολλά ..... ::xmas.:: ::yes.:: | | stigmi
25-12-2010 @ 14:05 | Πανεμορφη μου ψυχή.. Γιώργο!!!!
Να μου χαμογελάς | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
