| |
[B]Nichita SΤĂNESCU (1933-1983)/ Νικήτα ΣΤΑΝΕΣΚΟΥ[/B]
[U][B]Είμαι ένας άνθρωπος ζωντανός.[/B][/U]
Είμαι ένας άνθρωπος ζωντανός.
Τίποτα το ανθρώπινο δε μου ξενίζει.
Μόλις προφτένω να απορέσω ότι υπάρχω, αλλά
χαίρομαι πάντα που ζω.
Με συγκλονίζει η διαφορά ανάμεσα σ’εμένα
κι ένα φύλλο χόρτου,
ανάμεσα σ’εμένα και τα λιοντάρια,
ανάμεσα σ’εμένα και τα φωτεινά
νησιά των άστρων,
ανάμεσα σ’εμένα και τους αριθμούς,
όπως φερ’ειπήν ανάμεσα σ’εμένα και το 2 ή και το 3 ακόμα.
Εχω κι ένα ελάτωμα, έν’αμάρτημα :
πέρνω στα σοβαρά το χορτάρι,
πέρνω στα σοβαρά τα λιοντάρια,
τις κινήσεις σχεδόν άψογες τ΄’ουρανού.
Και μια τυχαία πληγή στο χέρι
με κάνει να βλέπω μέσ’απ’αυτήν
όπως βλέπει κανείς μέσ’από ένα κιάλι
τις οδύνες του κόσμου, τους πολέμους.
Έπειτα από ένα τέτιο περιστατικό
μού έτυχε να κατανοήσω καλύτερα
τον Οδυσσέα και
ν’αυξηθεί η είδη μεγάλη εκτίμηση που έχω
στο σκυθροπό άντρα, τον Δάντη Αλιγκέρι.
Πολύ δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ
μιά έρημη γη να περιστρέφεται
γύρω από τον ήλιο…
(Ίσως γιατί υπάρχουν στον κόσμο
τέτιοι στίχοι).
Μου αρέζει να γελώ παρόλο που
γελώ σπάνια, εχωντας πάντα κάποια δουλειά
ή ταξιδεύωντας ατέλειωτα πάνω σε μιά σχεδία
στον ωοειδή ωκεανό της φαντασίας.
Είναι μιά αξέχαστη παράσταση
να ξέρεις,
να ανακαλύπτεις
το χάρτι τού διεστελμένου σύμπαντος
ενώ εξετάζεις
μια φωτογραφία των παιδικών σου χρόνων!
Είναι ένα σώμα δικό σου, παλιό,
που το έχασες
κι ούτε καν μιά αγγελία, γραμμένη με
χοντρά γράμματα,
δε σού δίνει έστω και μια ευκαιρία
να το ξαναβρείς.
Ανοίγω τον πάπυρο της ζωής μου
γεμάτο ιερογλυφικά γράμματα
κι αύτό που μπορώ να μεταδώσω
τώρα, εδώ,
έπειτα από μία δύσκολη αποκρυπτογράφηση,
γεμάτη ικανοποίηση ωστόσο,
είν’ένα ποιήμα αφιερωμένο στην ειρίνη.
Είναι μια γονιμότητα φανταστική.
Στη γη, στίς πέτρες και στις σκαλοσιές,
μαγνητικός, ο κόσμος, κάθε στιγμή
ανηψώνει τις σκέψεις μου
σα σώματα με ψυχές.
Είναι μια γονιμότητα φανταστική.
Στη γη, στίς πέτρες και στις σκαλοσιές,
τη σκιά μου αν την κρατήσω ασάλευτη μια στιγμή
θα γεμίσει αγριόχορτα και φτέρες πολές !
Μόνο το μακρoυλό σου πρόσωπο, χαρά μου,
άφησέ το έτσι ν’ακουμπάει κομμάτι
ανάμεσα σε δυό χτύπους της καρδιάς μου
όπως ανάμεσα στον Τίγρη
και τον Ευφράτη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
