| |
| | Ευχαριστω |  | | |
Έκλειψη της στιγμής τα χρώματα. Τα αστέρια πέφτουν διακριτικά.
Θα γυρίσει ο ήλιος να αλλάξει βάρδια το φεγγάρι.
Μέσα σε σκοτεινά μάτια θα χαθούν οι απειλές που μας εξευγένισαν.
Χωρίς κομμάτι πια γαλάζιο περπατώ στης θάλασσας το κύμα
ίσως και του ουρανού.
Δεν έχω άλλα λόγια να περιγράψω αυτά που χάνονται
αυτά που βλέπω να φεύγουν.
Σκιές που τρεμοπαίζουν στο άδειο μου κρεβάτι
οι νύχτες, οι ατέλειωτες.
Χωράω, χωράς, χωράμε.
Το χάος.
Ένα παραδοσιακό τοπίο στο πουθενά
μιας άνοιξης ημέρα κι ύστερα το τίποτα.
Διώχνω τα σύννεφα που μαζεύτηκαν στους τοιχους και σαπίζουν.
Βάφω κουρτίνες, ανακατεύω ρούχα.
Κάτω από τα στρώματα σκιές που τρεμοπαίζουν
οι αλήθειες, οι σκληρές.
Ας άλλαζε φουστάνι η εποχή!
Κυκλοφορεί με ένα τρύπιο παλτό, στα σοκάκια της πείνας
της αβυσσαλέας ποταπότητας.
Χορεύει ζειμπέκικο στα στενά της λύπης
μήπως φανεί το τότε αγέρωχο παράστημά της
που ξέφτισε.
Μου τέλειωσε αυτή η εποχή.
Έλιωσαν τα χρυσά γοβάκια της, έλιωσαν τα λόγια της μέσα στη σιωπή
την τόσο σοφή σιωπή!
Πού είναι η αλήθεια να εξυψωθεί σε ένα βλέμμα
που δεν χρειάζεται να εξηγήσεις?
Πού είναι τα χρώματα αυτά που σε ζαλίζουν
οταν χορεύεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου?
Χωρίστηκαν οι σκιές και επισκέπτονται τακτικά
σε βάρδιες σχεδόν
τα σπίτια.
Ένα κέρασμα για μία ανάμνηση.
Θολά ερωτηματικά σε μια πολυάσχολη εταιρία
σε μια δήλωση που φτάνει χιλιάδες σελίδες.
Επιλογές που δεν επέλεξα ποτέ.
Με έμαθαν να χαμογελάω με έναν τρόπο
ψεύτικο.
Να ορθώνω το τόσο αγέρωχο παράστημά μου απέναντι στα όχι.
Δυνάμεις που τελειώνουν όσο περνάει η ώρα.
Να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο.
Ένα διάλειμμα και επανερχόμαστε.
Μια ανάσα και θα είμαστε και πάλι εδώ.
Για τα καλύτερα.
Ξεφτίζουν οι εικόνες σε ένα άδειο δωμάτιο.
Χλωμό το φως, χλωμή η νύχτα, χλωμά τα συναισθήματα
έρχονται από το διπλανό κομοδίνο.
Ένας ήχος. Άλλος ένας. Αναμονή.
Του ονείρου τη λαγνεία εξυψώσαμε ξεχνώντας τις φυλακές που χτίσαμε γύρω μας.
Φυλακές από σίδερα, μια μυρωδιά από θειάφι.
Πίσω από τα κάγκελα καρτερούμε την ελευθερία που στερήσαμε εμείς
από εμάς.
Διώχνω τα σύννεφα από μια ουτοπία που κάνει το τακτικό πέρασμά της από το παράθυρο.
Μένω από λέξεις κι από οργή.
Σωστό και λάθος μπερδεύονται σε ένα παιχνίδι
που δεν κατάλαβα ποτέ.
Μια άνιση μάχη. Έμειναν χιλιάδες οι νεκροί, εκατομμύρια οι ηττημένοι
κι από πάνω τους το ίδιο αυτό γαλάζιο.
Άνιση μάχη. Λόγχες, ασπίδες, πεταμένα βότσαλα στην άμμο.
Δεν μπορούμε άλλο να πολεμήσουμε.
Δεν έχουμε όπλα. Δεν έχουμε ψυχή.
Σκοτώσαμε το ιδανικό και πουλήσαμε τα κομμάτια του
σε μαύρες αγορές.
Να μας αγαπήσουν λίγο περισσότερο οι γείτονες.
Να μας εκτιμήσουν λίγο περισσότερο οι ειδήμονες.
Να μας ακούσουν επιτέλους οι αρχηγοί.
Σταματήσαμε το χρόνο στην ώρα που μας βόλεψε
κι έτσι απλά
ακουμπήσαμε τις καρδιές μας σε γυάλινες θήκες
να μη ραγίσουν
να μην τις παρασύρει ο αέρας.
Κολλήσαμε σήματα στα στήθη μας.
Κάτι να δηλώσουμε.
Μια διαδρομή, ένα όραμα, ένα όνομα.
Μα σταμάτησαν οι πορείες κι απλώθηκε σιγή.
Κάποιος έπεσε. Κάποιος έπεσε!
Ποιό είναι αυτό που μας κρατάει καρφωμένους σε ένα χωμάτινο πλακάκι?
Φτιάξαμε πλαστικά φτερά, να κλέψουμε τον ήλιο
και καήκαμε.
Φωτιές ψευδαισθήσεις στα στήθη μας
παλμοί άχρηστοι.
Ποιό είναι αυτό που κρατάει τη σελήνη τόσο ψηλά?
Κύματα στα μάτια μας
χείμαιρες
ψέματα
υποκρισίες τα χαμόγελα
λόγια απίστευτα
λόγια φευγάτα
θα τα ξεχάσεις.
Μοιάζουμε με φωτάκια μέσα στο νερό.
Θολά και μόνα.
Φταίνε οι νύχτες που κρύβουν τα χρώματα.
Σκοτάδι στα μάτια μας, σκοτάδι στη ζωή μας.
Λιώνουν τα δικά μας παπούτσια στα σοκάκια της θύμησης.
Μιαν ακόμα ανάσα και θα ρθω.
Κλείνω τα παράθυρα για να δροσιστώ.
Φύση που τόσο νέα έγινες εχθρός μου!
Αφουγκράζομαι τις ανάγκες που δεν καλύπτονται σε τοποθεσίες
που μπορείς να έρθεις με ένα τραίνο, με ένα πλοίο.
Μόνο αν αποφασίσεις να διασχίσεις τον κόσμο με τα χέρια σου.
Να εμφανίσεις τη μορφή σου σε δευτερόλεπτα
ως αόρατη οπτασία.
Κλείσαμε εισητήρια. Φευγουμε για το σύμπαν.
Να του εξηγήσουμε πως έχουμε καλές προθέσεις.
Εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι.
Πρέπει κάτι να δώσει πια.
Κι ας είμαστε φτωχοί κι ας μην μπορούμε να επιστρέψουμε τα δανεικά.
Στην τελική, θα πουλήσουμε τη ψυχή μας.
Ναι, αυτό!
Έτσι θα αποπληρώσουμε τα χρέη.
Πρέπει να πάμε από κοντά να παρακαλέσουμε το Δία να μη ρίχνει
άλλους κεραυνούς στα κεφάλια μας.
Να κλέψουμε το υπέροχο αυτό φτερωτό καπέλο του Ερμή
που δεν πουλιέται σε καμία αγορά.
Και να πάρουμε το Δόρυ της Αθηνάς. Για τους εχθρούς που έρχονται.
Για τους φίλους που φεύγουν.
Περάσαμε σε άλλες εποχές και ακουμπάμε πια στους ώμους της ιστορίας
χωρίς να κοιτάζουμε το πρόσωπό της.
Αγκαλιά με ερείπια ταλαντευόμαστε
ανάμεσα σε εκρήξεις και νοθείες
σε αγάλματα και ήρωες.
Ακουμπήσαμε τα κορμιά μας σε αγώνες ηττημένων
που έγιναν για εμάς.
Σκορπίζουμε τα λάφυρα σα χαρτονομίσματα από τα μπαλκόνια.
Πάρε κόσμε, πάρε!
Φτωχοί οι γύρω μας.. Τί να κάνουμε κι εμείς?
Φευγαλέες συνειδήσεις μιας ζωής που πέρασε μπροστά μας
μα δεν αποθανατίσαμε.
Ήταν νύχτα, βλέπεις, και ξεχάσαμε να βάλουμε το φλας.
Κουρασμένοι ερημίτες στα μπαρ της Βαβυλώνας
τρίβουν τα πόδια τους με οινόπνευμα και τρώνε ψωμιά από ιδρώτα.
Σφαγιάζουν αρνιά στο όνομα της δόξας
ισοπεδώνοντας αυτά που φυλάξαμε στα σεντούκια μας
αιώνες και αιώνες.
Νυχτώνει κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο.
Πέφτει η νύχτα τόσο βαθιά και σιωπηλή σαν αστέρι
από την αυλή μου.
Έψαξα για το χαμένο θησαυρό στην παραλία του Αιγαίου
και βρήκα μια κονσέρβα γεμάτη σκουλίκια.
Χρόνο? Άπλετο!
Σε 10 λεπτά, σε μια ώρα, σε μια βδομάδα.
Περιστροφικά και όμορφα.
Χρυσίζουν οι σκιές και λιμοκτονούν.
Πεινούν για σάρκες που υποφέρουν.
Έλα κι εσύ να φας. Έχει πολύ. Θα περισσέψει.
Σύρματα σύρματα σύρματα
στα πόδια μας. Τα κόβουν κι ανασταίνουν τη χολή μας.
Ανακριβείς πληροφορίες με ονόματα ελλειπή
και άγνωστες διευθύνσεις.
Να χαθώ στης θάλασσας το μάυρο κι ύστερα
να αναδυθώ σε μια πέτρα από χιόνι.
Ρουφώντας άνεμο και εκπέμποντας νερό.
Στέρεψα από λόγια. Και από πράξεις.
Μιας μελωδίας η ροή θα με αρπάξει,
θα με πετάξει στην άβυσσο. Στο δειλινό που ανασταίνεται
και δεν μας έχει ανάγκη.
Σε όσα αποκτήσαμε κάτω από το τραπέζι
και είπαμε ''ευχαριστώ''.
Ευχαριστώ, για μια τόσο όμορφη νύχτα
που αφήνει που και που τα άστρα της να πέσουν,
να ξεπέσουν
κατά εδώ.
Ευχαριστώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
06-01-2011 @ 11:46 | ΕΥΓΕ.............................
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ...................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | karabasgeorgos
06-01-2011 @ 15:15 | ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΛΟ ::theos.:: ::love.:: ::love.:: | | Alianthi
06-01-2011 @ 19:08 | Φεύγει ο ήλιος σκοτεινιάζει
αλλάζει βάρδια με το φεγγάρι
η νύχτα απλώνεται βαριά
και η ψυχή μου τρεμουλιάζει | | stixoplektis
07-01-2011 @ 20:13 | Έκλειψη της στιγμής τα χρώματα. Τα αστέρια πέφτουν διακριτικά.
Θα γυρίσει ο ήλιος να αλλάξει βάρδια το φεγγάρι.
Μέσα σε σκοτεινά μάτια θα χαθούν οι απειλές που μας εξευγένισαν.
Χωρίς κομμάτι πια γαλάζιο περπατώ στης θάλασσας το κύμα
ίσως και του ουρανού.
Δεν έχω άλλα λόγια να περιγράψω αυτά που χάνονται
αυτά που βλέπω να φεύγουν.
Σκιές που τρεμοπαίζουν στο άδειο μου κρεβάτι
οι νύχτες, οι ατέλειωτες.
Χωράω, χωράς, χωράμε.
ΟΜΟΡΦΟ ΟΛΟ !!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
