| |
| | ο Δρόμος |  | | |
[I][I][I]Περπάτησα ενα απόβραδο
-έχουν περάσει χρόνια-
έναν ασήμαντο, μικρό
και ξεχασμένο δρόμο,
τριγύρω ορθώνονταν μυρτιές
πλαγιές ροδοβαμμένες
κι η καταιγίδα ελύσσαε
και μου΄σπρωχνε τον 'ωμο.
Περπάτησα και ρίζωναν
τα πόδια μου στο χώμα
λες κι απο κάτω στέναζαν
τα μνήματα του αιώνα,
κι η καταιγίδα ελύσσαε
στον ώμο μου, κι εντός μου
σαν πάνω μου να κράτησα
για πάντα το χειμώνα.
Ροδοβαμμένες οι πλαγιές
το δρόμο αγκαλιάζαν
μ΄έναν αγέρα πορφυρό
που εφύσαε .., σαν τώρα,
κι ο δρόμος ανηφόριζε
τα πόδια σαν κινούσα
και γίνονταν ασήκωτη
του πηγαιμού η ώρα.
Τότε σε πρωτοαντάμωσα
σ΄ένα χαμένο βήμα
-πανώρια που ήσουνα σκιά-
με φορεσιά κατράμι,
τότε που πρώτη μου φορά
άκουσα τη φωνή μου
και στης ψυχής ερίζωσες
την πιο βαθιά θαλάμη.
¨Ερωτες σκόρπιοι και νεκροί
δίπλα στο καλντερίμι
με εβατήρια πένθιμα
θρηνούσανε οι μέρες,
κι ο χρόνος τους εμάζευε
-δίπλα σαν περπατούσα-
και για την άγια λησμονιά
φεύγανε σε γαλέρες.
Κι η καταιγίδα ελύσσαε
και μάτωνε ο ώμος
απ΄το μαστίγιο του καιρού
και της βροχής τη μήνη,
τελειώσανε τα βήματα
κι έμεινε ακόμα δρόμος
σαν να΄ταν απερπάτητος
σ΄ορίζοντα που σβήνει.
Και τελευταία μου φορά
άκουσα τη φωνή μου
στα λόγια σου τα πένθιμα
που φόρεσες στο στήθος,
κι ακόμα σφίγγουν το λαιμό
κι ας πέρασαν τα χρόνια
σαν μου στοιχειώσαν ,της ψυχής
το χρώμα και το ύφος.
Δεν έχει μείνει ανάμνηση
που να μην έχει πόνο
κι άλλη δεν γνώρισα σκιά
εσένα απ ΄όταν είδα,
μα έρχονται ώρες που ξανά
αναζητώ τον δρόμο,
εκείνον που ελύσσαε
στον ώμο η καταιγίδα.
θανασης κρουστάλης[/I][/I][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | ...κι ακόμα φέγγουν τα θαμπά φώτα της πόλης που μας κράτησε στα χέρια της | | | |
|
monajia
28-01-2011 @ 08:25 | ΟΛΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ........................
ΕΥΓΕ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ........................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Sofitsa
28-01-2011 @ 09:37 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
| | ΛΥΔΙΑ_Θ
28-01-2011 @ 10:29 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | αντικλείδι
28-01-2011 @ 10:32 | τρελαίνομαι να σας διαβάζω, μπέσα !!! | | sharon
28-01-2011 @ 10:45 | Και τελευταία μου φορά
άκουσα τη φωνή μου
στα λόγια σου τα πένθιμα
που φόρεσες στο στήθος,
μα έρχονται ώρες που ξανά
αναζητώ τον δρόμο,
εκείνον που ελύσσαε
στον ώμο η καταιγίδα
Πάθος , έρωτας βαθύς και σαρκοβόρος και αναμνήσεις μιας ζωής...Αισθάνομαι να ...αισθάνομαι το ποίημα | | ALIROS
28-01-2011 @ 14:12 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | black.rose
28-01-2011 @ 14:48 | Πολύ όμορφο θανάση,συνέχισε έτσι! ::smile.:: ::theos.:: | | apelsini
28-01-2011 @ 15:05 | ::up.:: ::up.:: | | ΑΝΑΜΠΕΛ
09-11-2012 @ 18:16 | Δεν έχει μείνει ανάμνηση
που να μην έχει πόνο
κι άλλη δεν γνώρισα σκιά
εσένα απ ΄όταν είδα,
μα έρχονται ώρες που ξανά
αναζητώ τον δρόμο,
εκείνον που ελύσσαε
στον ώμο η καταιγίδα.
Αναζητω το δρομο..... ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
