| |
"Χαίρε ω Πλούτωνα και εκλεκτοί επισκέπτες ",φώναξε, απευθύνοντας χαιρετισμό προς όλους.
"Καλώς τον χοντροκέφαλο Υπερίωνα,που ακόμα δεν έβαλε μυαλό",είπε εκείνος χαριτολογώντας ,ενώνοντας τις παλάμες του σε χαιρετισμό.
"Και ούτε πρόκειται να βάλω πανμέγιστε υποχθόνιε άρχοντα! Επιθυμώ να κρατήσω τούτο που έχω,ως το θάνατο μου"συνέχισε εκείνος χαμογελώντας καλοσυνάτα.
Στο άκουσμα της λέξης "θάνατος"ο αναζητητής ταράχθηκε,καθως τον είχε πληροφορήσει ο Αρχίλοχος ότι είχε για πάντα νικηθεί και ότι υπήρχε αιώνια ζωή.
Ο Υπερίωνας καταλαβαίνοντας ότι ο αναζητητής είχε πάθει σύγχυση,έσπευσε να του εξηγήσει για την διαφορετικότητα του ,έναντι των άλλων συγγενών όντων.
"Εμείς σε τούτη την πόλη,διαλέξαμε τον έρωτα,,τη γέννηση,τον πόνο αλλά και το θάνατο και όχι τη σχάση και την αιώνια ζωή".Κατόπιν κρατώντας τον απ το χέρι,άρχισε να τον ξεναγεί στις ομορφιές της πόλης του.
Μπροστά απ τα μάτια τους ξεδιπλωνότανε η Κλασσική εποχή ,με τις καλλιτεχνικές της δημιουργίες,τα ημικυκλικά θέατρα,τις παλαίστρες και τους καλλιμάρμαρους ναούς της.
Οι άνθρωποι γελούσαν,αστειευόντουσαν,κουτσομπόλευαν ,λοιδωρούσαν,κραυγάζανε.
Ενας κόσμος ζωντανός,που ειχε διαλέξει το δικό του μονοπάτι,ενστερνιζόμενος την Επικούρεια Φιλοσοφία ,μεσα από την ηδονή και την καλοπέραση.
Ο θάνατος, μια φυσική κατάληξη ,που αποδεχόντουσαν όλοι τους χωρίς θρήνους και δάκρυα .
"Ολα σβήνουν μ αυτόν ,φίλε μου",είπε κοιτάζοντας στα μάτια τον αναζητητή.
Τα λόγια του Υπερίωνα, δεν άφηναν καμία αμφιβολία για το πόσο διαφορετικά σκεπτόντουσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν απαρνηθεί την αιωνιότητα για χάρη μιας πρόσκαιρης αλλά ανθρώπινης ζωής.
Κάποια στιγμή τους πλησίασε μια λεπτεπίλεπτη ‘ύπαρξη, ντυμένη μ ένα κοντό χιτώνα που δεν έκρυβε το ανάγλυφο ενός υπέροχου κορμιού.
"Με λένε Υπατία" αυτοσυστήθηκε χαμογελαστά, σπεύδοντας ν ακουμπήσει τα χέρια της στο τραχύ στήθος του αναζητητή.''Και εμένα Αμαντέους",αποκρίθηκε εκείνος καταγοητευμένος.
Τα γαλαζοπράσινα της μάτια συνάντησαν τα δικά του και η ανάσα του βάρυνε στη θέα μιας τόσο όμορφης ύπαρξης.
"θα ήθελες να σε ξεναγήσω ?",τον ρώτησε εκείνη παιχνιδιάρικα πιάνοντας τον από τους καρπούς των χεριών .Ο αναζητητής χαμογέλασε ,παραδιδόμενος στα θέλγητρα της ,κάτω από τα επιφωνήματα και άλλων που είχαν συγκεντρωθεί από περιέργεια γύρω τους.
Του άρεσε τόσο πολύ αυτή η θεία οπτασία, που δεν σταμάτησε στιγμή να την γδύνει με τα μάτια .
Το βάδισμα της αέρινο, σχεδόν χοροπηδητό ,σαν της γαζέλας, πάνω σ εκείνο το λιθόστρωτο διάδρομο που οδηγούσε σε μέρη μοναχικά και γεμάτα μυρωδιές από λουλούδια εξωτικά.
"Ρώτησε την για την κοινωνική τους ζωή", ψιθύρισε ο υπνωτιστής στο αυτί του αναζητητή.
Όμως εκείνος μαγεμένος με τα όσα αντίκριζαν τα μάτια του, δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στα λόγια του και συνέχιζε ν ακολουθεί από κοντά την συνοδό του, μη χάνοντας την ούτε στιγμή από τα μάτια του. Συνέχισαν τον περίπατο τους δίπλα σε μια τεχνητή λιμνούλα γεμάτη πολύχρωμα νούφαρα ,κάτω από την σκιά μιας αιωνόβιας βελανιδιάς που οι ρίζες της χάνονταν στο καταπράσινο χαλί της γης.Κάποια στιγμή την πλησίασε τόσο κοντά, που αφουγκράσθηκε την καυτή ανάσα της στο αυτί του.
Τότε εκείνη στράφηκε ξαφνικά προς το μέρος του και ακούμπησε τα χείλη της πάνω στα δικά του, αφήνοντας ένα βαθύ αναστεναγμό.
Την σήκωσε απαλά στα χέρια και προχώρησε μέσα στη μικρή λίμνη.Ηθελε τόσο πολύ να κάνουνε έρωτα, αλλά σκύβοντας στο ακύμαντο νερό ,διαπίστωσε με θλίψη ότι δεν έβλεπε το είδωλο του, παρα μόνο εκείνης.
"Είσαι ¨αποφλοιωμένος¨¨ για το δικό μου κόσμο καλέ μου και το μόνο που μπορούμε να χαρούμε μαζί είναι ο ψυχικός έρωτας."είπε εκείνη τραβώντας τον έξω από το νερό.
Τί θα μπορούσε να μοιραστεί ένας άντρας με μια γυναίκα χωρίς το ερωτικό σκίρτημα της σάρκας? Ίσως το τίποτα, ίσως όμως και την αιωνιότητα.
Μαράκος
συνεχίζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
