| |
Πέρασε ένας μήνας που με κάποιους φίλους θυμηθήκαμε το παλιό μας στέκι πάνω στο λόφο των '' Αγίων Θεοδώρων ''.
Πόσα χρόνια αλήθεια περάσαν απο τότε!
Ήμασταν παιδιά και τώρα οι κρόταφοι έχουν πια γκριζάρει.
Τρέχει η ζωή, τρέχουν τα γεγονότα, τρέχουμε ασταμάτητα μαζί της κι εμείς.
Στο χθεσινό όμως ρεπό, είπα να κάνω μια παύση.
Να ξεφύγω απ' τα στενά καθημερινά κλισέ και να βγω προς αναζήτηση εκείνου του παλιού λόφου.
Ζέστανα το σαραβαλάκι Ντε - Σε - Βο μου, που η εκπομπή καυσαερίων του είναι για πολλές κλήσεις και πρόστιμα απο την τροχαία και έφυγα.
Δεν απέχει και πολύ απο την πόλη, σαράντα λεπτά διαδρομή.
Το τοπίο ήρεμο, το γνώριμο ποταμάκι κυλούσε χαλαρά, τα ίδια κουάξ - κουάξ απ' τα βατραχάκια.
Περπάτησα μέχρι πάνω στο λόφο.
Έφτασα στο έρημο εκκλησάκι, μπήκα με κατάνυξη, άναψα ένα κερί στο μανουάλι και ένοιωσα σα να με έβλεπε ο ίδιος ο Θεός.
Πόση ηρεμία, πόση γαλήνη, πόσο περισσότερο ξεκούραστος ο νους!
Βγήκα και ένας πανέμορφος σκίουρος, ήταν καθισμένος στο μοναδικό σαρακοφαγωμένο παγκάκι.
Δεν ξέρω γιατί, μα το θεώρησα καλό οιωνό!
Στο αυτοκίνητο είχα την σακούλα με τα αποφάγια για το σκυλάκι.
Ξεχώρισα ένα σουβλάκι και του το άφησα για δώρο.
Δεν γνωρίζω αν οι σκίουροι τρώνε το κρέας, μα με την άκρη του ματιού μου, είδα πως το πλησίασε και το τίμησε δεόντως.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
