| |
Στης μανιασμένης σου ψυχής τα γκρίζα κύματα
καράβι χάρτινο το σώμα, πληγωμένο
Πλημμυρισμένο απ΄του χρόνου τα ρινίσματα
μοιάζει σ’ αιώνια στιγμή φυλακισμένο
Μέσα στο φως μιας αστραπής σκορπά και χάνεται
ρωγμή στου μύθου το αλόγιστο σεργιάνι
Έτσι κι αλλιώς κανείς στ’ αλήθεια πια δεν νοιάζεται
αν θα γυρίσει και απόψε στο λιμάνι
Ξεθωριασμένος μες στα χρώματα του ίσκιου σου
βλέπεις το τέλος σαν την πιο γλυκιά αμαρτία
Θέλεις για πάντα το παράλογο για φίλο σου
για να αντέξεις της αλήθειας την ουσία
Δύο σημεία η ζωή και συ ανάμεσα
Σου’ χουν ορίσει την αρχή σου και το τέλος
Κι ενώ σκαλίζεις των ονείρων τα χαλάσματα
Θα΄ρθει να κλείσει πια ο κύκλος ο μοιραίος…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 16
| | | | | | | |
|
