| |
1
Στέρεψαν τα δάκρυα απ'τα μάτια μου.
Στο φως της λάμπας ένα χαρτί κι ένα στυλό.
Παίρνω και γράφω δυο λόγια στο σκοτάδι της σιωπής.
Ξέρω πως δεν θα με πιστέψεις...
Η τρικυμία των λέξεων απλώνεται προς το μέρος μου.
Μη κοιτάτε τη λάμπα!
Μη κοιτάτε! Θα τυφλωθείτε.
Είναι ακτίνες φωτιάς που με τρυπάνε.
Μέσα απ'το τζάκι το κάρβουνο μισόσβηστο.
Τσιρίζει το κάρβουνο μ'αόρατα ουρλιαχτά.
Το σακάκι πνίγει απαλά την καρέκλα
με τα σκληρά μανίκια του...
Η λάμπα με κοιτάει στα μάτια λυπημένη και
μου λέει: "Σβήσε με, θέλω να ξεκουραστώ..."
Κι η άσφαλτος γυαλίζει στο φως της γειτονιάς.
Η άσφαλτος αυτή είναι σκληρή σαν μαύρο μάρμαρο ενός τάφου.
Στάχτες κοιτώ στο τζάκι...
Μα τούτη η φωτιά δε λέει να σταματήσει να τσιτσιρίζει στα αυτιά μου.
Είναι μια άρπα που κάνει καλά τη δουλειά της.
2
Χάρισέ μου απόψε καϊμέ τη χαρά.
Τίποτα. Σιωπή! Τόσο πολύ σιωπή
που σπάει κόκαλα. Δεν θέλω να τα δω!
Η μανιασμένη πλημμύρα των σκέψεων
σκοντάφτει στη σιωπή...
Η αρμύρα της ψυχής μου ψάχνει νερό να ξεπληθεί.
Μα το κιούπι της σάρκας είναι στεγνό.
Χρόνια τώρα...
Σκαλωμένο στο ντουλάπι της κουζίνας μαζί
με την πίκρα των καιρών...
Η καρδιά μου όμως μένει ζωντανή!
Πάλλεται μες τα κύματα του ονείρου.
Λοιπόν; Τι κρατά καρφωμένο ο Δίας στο τοίχο;
Μήπως είναι καρφί ή μια χαμένη τρίχα
στο δάσος του πόνου;
3
'δω μέσα, κάθε καρφί, κάθε τοίχος, κάθε κάδρο,
γράφει μόνο μια λέξη.
Μοναξιά...
Συνηθισμένη λέξη, μ'ότι μπορεί να σωθεί
απ'το μέρος του μυαλού μας.
Ένα γέλιο, ένα χάδι, μια ειρωνεία, κάτι...
"Μα τι λόγια είναι αυτά;"
Η αλήθεια.
4
Κουράστηκα. Δε μου έμεινε πνοή για απόψε.
Θα κρατήσω για φυλαχτά τη σιωπή και
το θάνατο και θα πω:
"Μπορώ να νικήσω τον κακό μου εαυτό."
Μα θα γιατρέψω τον πόνο της ψυχής μου;
Με την καρδιά σου σημαία και το κορμί
κατάρτι έτοιμο να βουλιάξει στη θάλασσα
των ονείρων σου, μπορείς. Και θα τα καταφέρεις...
Ζωντανός κι αιώνια δυνατός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
