| |
και ετσι περνω
στη σκεψη μου αφηνομαι
σαν θυελλα που ξεκινα αποτομα
και τελειωνει το ιδιο
με ενα τσιγαρο και ενα κρασι
βυθιζομαι στη σκεψη την δικια σου
και αν μοιαζει ο παραδεισος και η κολαση μαζι
μια ματια σου
το παραμυθι μας τελειωσε
καπνο βγαζουν πια οι δρακοι
και η αριαδνη το μυτο εκοψε
ετουτη η νυκτα που μας σκιαζουν νανοι
οσα επιτρεψαμε και γιναν γιγαντες
τωρα στην ερημο του νου περπατανε
και με μας γελανε
ελα λοιπον στο στερνο των ματιων μου χρωμα
πριν σβησει ο παραδεισος και η γη μας περιλαβει τωρα
δεν ξερω αν μπορουσα να το αντεξω
ολος ο κοσμος μας φωτια και κολαση το εξω
στο βαθος καποιος ξεπουλα την γη μας για μια μπακιρα
και καποιος που εκανε πολλα μας λεει παρασιτα του κοσμου
στο παραθυρι μας θρηνα ο ανεμος απο ωρα
και νυκτοπουλι στη πλαγια προμηναει μπορα
τις προσμονες και τα ονειρα καποιοι θα εμπαιξουν
ειναι η μερα που αργει και εχει πεσει νυκτα
για αυτους τους σκοτεινους καιρους που ολοι θε να φυγουν
δρυος πεσουσης μοναχα πας ανηρ ξυλευεται
και οσοι εκμεταλευται το αιμα ας πιειτε ως το μεδουλι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
