Γεννιόμαστε την Άνοιξη στ’ αστέρια
Και πέφτουμε στη γη με τις βροχές
Μιλάμε δυνατά τα μεσημέρια
Και κλέβουμε λουλούδια απ’ τις αυλές
Στα χέρια μας ο χρόνος μια κιθάρα
Τους στίχους μας ζηλεύουν οι θεοί
Σαββάτο Κυριακή όλη η βδομάδα
Αθάνατοι ατίθασοι τρελοί…
Φθινόπωρο ποτήρι ματωμένο
Τις μνήμες μας ποτίζει με κρασί
Ανάστημα δυο μέτρα κουρασμένο
Ασχήμια κι ομορφιά σ’ ένα κορμί
Απότομο αντίο δίχως λέξεις
Στα μάτια μια γκριμάτσα τυπική
Αν ήταν αγάπη μόνο λέξεις
Θα γέμιζε συνθήματα η γη.
Πεθαίνουμε γυμνοί τα καλοκαίρια…
Τα πρωινά χωρίς τσιγάρο και καφέ
Χαϊδεύουμε της τύχης μας τα χέρια
Και ζούμε στου μυαλού μας τα κλισέ
Ανάποδοι ορίζοντες τα μάτια
Το κλάμα τους ποτίζει τους θεούς
Τους φόβους μας κοιμίζουμε με χάπια
Κι αλλάζουμε απλά τους αριθμούς.
Περνάνε οι χειμώνες μουδιασμένοι…
Τ’ απόγευμα μας βρίσκει νηστικούς
Στις πράξεις μας ισόβια δεμένοι
Χαμένοι σε ρυθμούς σαδιστικούς
Σαν πέτρα η καρδιά ζει από μόνη
Ακούραστα χτυπάει τη ζωή
Τα βράδια μας κοιμούνται στο σαλόνι
Με κάποια τηλεόραση ανοιχτή.
